De gevestigde machten riepen de studenten bij het begin van het academiejaar op om niet te braaf te zijn. Dat getuigt van een neerbuigende houding tegenover de studenten vandaag. Die moeten steeds meer beroep doen op een studentenjob om rond te komen en ze worden geconfronteerd met een ritme van lessen, taken en examens dat een bijzonder grote flexibiliteit vereist. Ministers en burgemeesters lijken ervan uit te gaan dat de studenten vandaag alles zomaar aanvaarden en brave meelopers zijn.
Dat studenten wel degelijk opkomen voor hun standpunten en rechten zien we op vele vlakken. Zo zijn de studenten van de AP Hogeschool in Antwerpen zich aan het organiseren tegen de gevolgen van het besparingsbeleid waar ze door getroffen worden. Veel jongeren steunen ook protest tegen de GAS-boetes.
Het is overigens opvallend dat iemand als De Wever de studenten aanwrijft een wel erg brave generatie te zijn als hij langs de andere kant met de knuppel van de GAS-boetes klaar staat om iedere vorm van contestatie de kop in te drukken. Bij alle grote bewegingen de afgelopen decennia waren er bijvoorbeeld spontane betogingen en scholierenstakingen. Vandaag staan op beide actievormen GAS-boetes.
Wie vandaag wil ingaan tegen de gevestigde orde doet dat bovendien tegen een achtergrond van diepe economische crisis met bijhorend beperkt toekomstperspectief. Dat alles maakt het des te meer noodzakelijk om ons verzet politiek en ideologische te onderbouwen. Daarbij hebben we geen lessen te krijgen van de verantwoordelijken voor het besparingsbeleid die bovendien een repressief arsenaal hebben uitgebouwd. Evenmin hebben we lessen te krijgen van overjaarse mei 68’ers die het studentenprotest toen vooral plezant vonden, maar nog steeds niet begrijpen dat de massale stakingsgolf in Frankrijk in 1968 dat land op de rand van een revolutie zette. Wij zijn niet actief voor ons plezier, maar omdat we het inzicht hebben dat ons verzet en onze politieke strijd noodzakelijk is.
Ofwel bouwen we aan een socialistisch alternatief, ofwel zakken we steeds dieper weg in de kapitalistische barbarij.