Gisteren trokken zowat 3.000 betogers in Brussel de straat op na een oproep van de Klimaatcoalitie. De betoging vond plaats in het kader van de Klimaatconferentie van de VN die op dit ogenblik plaats vindt in Durban, Zuid-Afrika. Dit is al de 17de Klimaatconferentie, maar de dreiging voor ons milieu is er niet minder op geworden. LSP en de Actief Linkse Studenten waren op de betoging met een strijdbare delegatie die duidelijk NEEN zei aan de dictatuur van de markten die ons milieu vernietigt.
Het is niet de eerste keer dat een dergelijke betoging plaats vindt en het is ook niet de eerste keer dat wij er met onze standpunten naar voor komen. Maar deze betoging was toch anders: de sfeer van de massale betoging een dag eerder (toen 80.000 betogers zich tegen de besparingspolitiek uitspraken) was nog steeds aanwezig. Er was heel wat discussie over die betoging en over het besparingsbeleid. De voorpagina van ons maandblad met als titel ‘Besparingen wegstaken’ kon op veel interesse rekenen, we verkochten 64 exemplaren van onze krant.
Er is een groeiend besef dat de druk om winsten op korte termijn te boeken onderdeel vormt van de kern van het kapitalisme. Dit leidt zowel tot een besparingspolitiek als de vernietiging van ons milieu. Dat bleek eens te meer bij de rampen van BP in de Golf van Mexico of de kernramp in Fukushima. Het was op deze betoging ook gemakkelijker om te benadrukken dat we het protest tegen de vernietiging van het milieu moeten verbinden met de arbeidersbeweging, de cruciale kracht die in staat is om de economie plat te leggen en de basis te leggen voor een rationele en democratisch geplande productie op basis van de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie. Onze eis voor de nationalisatie van de energiesector onder democratische controle van de werknemers en de gemeenschap kreeg een goede echo. Zelfs diegenen die hun eisen gisteren nog beperkten tot een oproep om de BTW op energie te verlagen, beginnen nu de noodzaak van publieke controle op de sector te verdedigen.
Enkele jaren geleden gingen veel discussies nog over “aanvaardbare” maatregelen binnen het kader van het bestaande systeem. Vandaag beginnen steeds meer mensen de conclusie te trekken dat er een ander systeem moet komen waarbij we de productiemiddelen in publieke handen brengen. We kunnen geen enkele hoop vestigen in internationale klimaatconferenties die door de grote kapitalistische instellingen worden georganiseerd. Enkel op basis van massamobilisatie en van de arbeidersbeweging in het bijzonder zal het mogelijk zijn om tot een andere samenleving te komen waarin het milieu, als onderdeel van onze levensvoorwaarden, niet langer wordt opgeofferd op het altaar van de winsten van een kleine minderheid van de bevolking.