Het blijft toch bizar om de bewondering van Bart De Wever voor de Britse conservatieven te zien. Terwijl Cameron probeert om de Schotse nationalisten een hak te zetten, kan er bij De Wever geen woord van kritiek op zijn vriend Cameron van af. Nu komt daar ook de bewondering voor Margaret Thatcher bij, de ijzeren dame die Cameron voorging als Conservatieve Britse premier. Wat De Wever vooral aantrekkelijk vindt bij Thatcher, zijn haar oorlogsmisdaden en sociale bloedbaden.
In De Standaard Weekblad worden enkele Belgische politici over Thatcher aan het woord gelaten. Verhofstadt, destijds baby-Thatcher genoemd omwille van zijn harde neoliberale koers, erkende dat hij begin jaren 1980 sterk onder de indruk was. Nu moet hij toegeven: “Ze heeft de slinger te ver naar de andere richting doen doorslaan”. Een andere aanhanger van Thatcher is Bart De Wever. De N-VA-topman maakt hiermee meteen duidelijk hoe ver hij op het neoliberale vlak wil gaan.
De Wever vernoemt twee zaken die hem aanspreken in Thatcher. Ten eerste stelt hij dat hij als 12-jarige jongen met rechtse sympathie “gefascineerd” toekeek hoe Thatcher “haar armada uitstuurde naar een paar godvergeten eilandjes in Zuid-Amerika! Hoe ze dat Argentijns vliegdekschip kelderde! Hoe haar troepen langs onherbergzame wegen oprukten.” Hij voegt er aan toe: “Ik volgde dat, als ik zelf niet aan het Risken was, op de voet.” Een tweede element dat De Wever aanhaalt, is de wijze waarop Thatcher de arbeidersbeweging frontaal de kop probeerde in te drukken tijdens de mijnwerkersstaking van 1984-85. “Die mijnen overleefden alleen dankzij massa’s staatsteun. Ze waren wat Cockerill Sambre was in België: een bodemloze put. En Scargill, dat was de PS in het verhaal (lacht). Die kon ik toch niet steunen?”
Voor alle duidelijkheid: ook Bart De Wever moet net zoals Guy Verhofstadt zijn bewondering voor Thatcher wat nuanceren: “Haar verhaal was me veel te neoliberaal: ze wilde de marktwerking in de hele maatschappij doortrekken. Dat staat haaks op mijn denken.”
Het is opvallend dat De Wever dat element er uit licht om zijn bewondering voor de Iron Lady te nuanceren. Op zijn steun voor de Falklandsoorlog komt hij niet terug. Hij heeft blijkbaar nog steeds geen enkel probleem met de Britse oorlogsmisdaden, onder meer bij het kelderen van de Belgrano (een kruiser en geen vliegdekschip, de Argentijnen hadden in de buurt van de Falklands geen vliegdekschepen). Als historicus moet hij intussen toch weten wat er daar allemaal gebeurd is?
Thatcher gaf bevel om het oorlogsschip Belgrano te kelderen op een ogenblik dat het van de Falklands weg voer. Er was geen enkele bedreiging voor de Britse troepen. Maar Thatcher gaf toch bevel om het schip uit te schakelen en meteen 368 Argentijnse mariniers de dood in te jagen. Bart De Wever vond dat blijkbaar fantastisch, een voorbeeld dat hij tijdens het Risken maar al te graag volgde. Meer over de Falklandsoorlog kan je lezen in volgend artikel uit Socialism Today, het magazine van onze Britse kameraden: Falklands war: what lessons for the labour movement? .
De conservatieve regering van Thatcher had bloedige buitenlandse avonturen zoals in de Falklands nodig om de aandacht af te leiden van het rampzalige neoliberale beleid dat in eigen land een kaalslag in de industrie aanrichtte. Ook dat vond De Wever een goede zaak. De confrontatie tussen Thatcher en de Britse mijnwerkers in 1984-85 was doelbewust uitgelokt door de Conservatieve regering die 6 miljard pond uittrok om de staking te breken. De mijnwerkersstaking brak uit naar aanleiding van het ontslag van 25.000 mijnwerkers. Wiens kant kiest De Wever dan: die van de 25.000 mijnwerkers of die van de regering die verantwoordelijk is voor het sociaal bloedbad? Uiteraard die laatste. Thatcher kon het overigens enkel halen omwille van het verraad van de Labour-leiders en het ontbreken van een strategie van solidariteit vanwege de andere vakbonden.
De voorbeelden van De Wever zeggen veel over hoe ver hij bereid is te gaan. Oorlogsmisdaden goedpraten, vindt hij geen probleem. Sociale bloedbaden aanrichten, vindt hij fantastisch. Kortom, niet meteen een figuur waarop we kunnen rekenen om onze sociale zekerheid of onze levensstandaard te verdedigen. Met zijn kritiekloze steun aan de huidige Conservatieve Britse premier Cameron, die De Wever als een buitenlands staatshoofd en medestander ontving, maakt De Wever overigens duidelijk wat voor hem het belangrijkste is. Dat is niet zijn sympathie voor de Schotse nationalisten, het is uiteraard geen eventuele sympathie voor de gewone hardwerkende Brit. Neen, zijn ultieme sympathie gaat uit naar de verantwoordelijken voor een beleid van sociale afbraak waarbij de gewone bevolking moet opdraaien voor een crisis die zij niet hebben veroorzaakt.