De liberale studentengroep LVSV publiceerde een standpunt dat onder meer verscheen in De Tijd. Daarin willen de liberale studenten zich distantiëren van het Vlaams Belang en proberen ze aan te tonen dat die partij niet liberaal is. Het LVSV beweert ten onrechte dat LSP de NSV (VB-studenten) als ultraliberaal zou bestempelen. Wij stellen echter dat het VB een neo-fascistische partij is. En dit ondanks het recent aangenomen neoliberaal economisch programma.
Het LVSV beweert ten onrechte dat onder meer LSP op 1 december in Leuven betoogde tegen de NSV omdat deze “ultraliberaal” zou zijn. Het neoliberaal economisch programma van het VB heeft voor verwarring gezorgd en blijkbaar voelt het LVSV zich bedreigd op haar positie van marktleider qua liberalisme onder de studenten.
“Het Vlaams Belang is geen liberale partij maar wel een extreem-rechtse partij”, zo luidt het bij het LVSV. Wij zijn het niet eens met de stelling dat het VB een liberale partij zou zijn, en dit ondanks haar neoliberaal economisch programma. Wij hebben steeds gesteld dat het VB een neo-fascistische partij is die gebruik maakt van een populistische methode om electoraal groot te worden. Die electorale groei wil het VB nu omzetten in beleidsdeelname, maar daarvoor is een nieuwe wending nodig: een charme-offensief bij het patronaat.
Op het economisch congres van het VB werd nadruk gelegd op een aantal neoliberale standpunten waarmee de partij het patronaat hoopt gunstig te stemmen met het oog op een eventueel doorbreken van het cordon sanitaire. Het VB doet er alles aan om aanvaardbaar te worden in zakenkringen. Daartoe werd onder meer gewerkt via de zogenaamde ‘Warandegroep’, een aantal voornamelijk ex-patroons die thans pleiten voor een Vlaamse onafhankelijkheid. Het is geen toeval dat de vader van Marie-Rose Morel één van de stuwende krachten van de Warandegroep is… Remi Vermeiren (ex-KBC) stelt uitdrukkelijk dat de Warandegroep vertrekt van een neoliberaal uitgangspunt. De VB-delegatie op een bijeenkomst van de groep kon naar verluidt op heel wat bijval rekenen.
Op economisch vlak blijft het VB schipperen tussen haar ideologische bron (het solidarisme) en de noodzakelijke standpunten om aanvaardbaar te worden bij het patronaat (neoliberalisme). Het solidarisme werd terug boven gehaald om te stellen dat er geen tegenstellingen zijn tussen werkgevers en werknemers, wat gebruikt werd om een patronaal programma naar voor te brengen. Het VB probeerde de kwestie wat te ontwijken door vooral nadruk te leggen op de Vlaamse onafhankelijkheid.
Het is onder druk van de objectieve situatie dat het VB in de praktijk een neoliberaal programma heeft aangenomen, tegen een aantal van de eigen principes in. Dat is noodzakelijk om aanvaardbaar te worden en een mogelijke coalitiepartner te zijn. Zonder enige steun bij het establishment, ziet het er niet goed uit voor de bestuursambities van het VB. Bijgevolg worden een aantal standpunten van het patronaat klakkeloos overgenomen.
De partij pleit daarom voor een radicalere versie van het Generatiepact, nog meer lastenverlagingen voor het patronaat en tal van andere aanvallen op de arbeiders en hun gezinnen. Het klopt wel dat de partij deze voorstellen wil stilhouden voor haar achterban, en zelfs voor veel partijleden. Bij dat publiek wil het VB zich voordoen als een ‘sociale’ partij.
Het populisme van het VB is wat die partij electoraal heeft groot gemaakt. Bij de arbeiders en hun gezinnen stelt het VB zich voor als het enige alternatief op het rechtse beleid van de traditionele partijen. Wij hebben steeds uitgelegd dat het VB geen alternatief te bieden heeft voor de arbeiders. Het feit dat het VB zich nu opwerpt als verdediger van de patronale belangen, is daarbij uiteraard erg handig als extra argument. Over de oprechtheid ervan kunnen wij moeilijk oordelen, maar we merken wel dat het VB-kader zich in de patronale kringen lijkt thuis te voelen. Het charme-offensief bij het patronaat, op basis van een neoliberaal programma, is niet ingegeven door electorale redenen maar vooral door de drang om toegelaten te worden aan de vetpotten van de macht.
Een neo-fascistische partij zoals het Vlaams Belang is volgens ons een gevaar voor de georganiseerde arbeidersbeweging en zal indien het daartoe een krachtsverhouding heeft, overgaan tot fysiek geweld om tegenstanders van straat te vegen.
De straatvechters in de rangen van het VB mogen af en toe hun capaciteiten wat oefenen, op voorwaarde dat het niet op de partij afstraalt. Dat is enkel zo omdat een groot deel van de VB-kiezers het geweld niet zou aanvaarden. De studenten van het VB mogen met hun NSV wel radicaler naar buiten komen, maar moeten zich ‘partij-onafhankelijk’ opstellen naar buiten toe.
Met onze acties tegen de NSV willen wij benadrukken op welke wijze het neo-fascistische element aanwezig is bij het Vlaams Belang. Het LVSV is dan ook fout als ze beweert dat LSP stelde dat de NSV ultraliberaal zou zijn en niet fascistisch. Daarnaast willen wij natuurlijk het neoliberaal economisch programma van het VB aangrijpen om onder bredere lagen duidelijk te maken dat die partij geen alternatief te bieden heeft voor de arbeiders en hun gezinnen.