De federale regering heeft besloten om een dienst voor economische migratie op te zetten in de schoot van de Dienst Vreemdelingenzaken. Die nieuwe dienst werd deze zomer opgezet terwijl de minister van migratie nog steeds geen criteria voor regularisatie heeft bekend gemaakt, en dat ondanks herhaaldelijke betogingen van de mensen-zonder-papieren. Deze evolutie van het asielbeleid laat weinig goeds verwachten voor de mensen-zonder-papieren, maar ook niet voor de Belgische arbeiders.
Waarom wil de regering economische migratie stimuleren, terwijl het al jarenlang poogt een meedogenloze opdeling te maken tussen “echte” politieke vluchtelingen – die wel papieren krijgen – en “slechte” economische vluchtelingen die zo snel mogelijk worden uitgewezen naar hun land van herkomst? Is er iets veranderd bij het politieke establishment? Absoluut niet. Maar voor het patronaat en haar politici zijn de vluchtelingen die nu tot hier raken gewoon niet diegene die ze het beste kunnen gebruiken.
De “geselecteerden” en de anderen
De bazen zijn daarin niet racistisch: als ze hun winsten kunne opdrijven door mensen met een andere religie of huidskleur uit te buiten, dan zullen ze dat niet laten.
Enerzijds zijn er de geschoolde arbeiders, die een aantal tekorten kunnen opvullen in sectoren waar er een tekort is aan gekwalificeerd personeel (zoals de gezondheidszorg) of hoogopgeleiden (voor bijvoorbeeld spitstechnologische informatica). Voor deze groep willen regering en patronaat graag (tijdelijke) papieren en een degelijk loon voorzien. Hier is er sprake van een jacht op hooggeschoolden die anders misschien eerder geneigd zouden zijn om te kiezen voor een groot land zoals Frankrijk, Groot-Brittannië of de VS, die reeds langer proberen hooggeschoolden binnen te halen.
Het gaat hierbij om een “selectieve” immigratie waarbij het gastland geen basisopleiding moet voorzien (dat wordt overgelaten aan neokoloniale landen) maar wel onmiddellijk voordeel haalt uit deze migratie. Als de citroen uitgeperst is, kan deze steeds terug worden gestuurd. De “selectieve migratie” is zowat het tegendeel van het delokaliseren van bedrijven. Bij selectieve migratie wordt de arbeidskracht gedelokaliseerd zodat de Belgische bedrijven hier blijven. Het doel is echter hetzelfde: zoveel mogelijk winst maken tegen een zo laag mogelijke prijs.
Er zijn ook andere groepen vreemdelingen die zeker welkom zijn voor het patronaat: diegenen die hier in het zwart werken tegen lage lonen en zonder sociale zekerheid. Dat is meestal het geval in sectoren waar vooral laag opgeleiden werken (bouw, horeca). Hoe kunnen migranten tot extreme arbeids- en loonsvoorwaarden worden gedwongen? Heel eenvoudig: door hen geen papieren te geven zodat ze in constante angst leven voor politiecontroles die een voorbode kunnen zijn van een uitwijzing uit het land. Dat is waarom het patronaat en de liberalen zich zo hard verzetten tegen een algemene regularisatie van de mensen-zonder-papieren, het zou hen immers een hele groep arbeidskrachten ontnemen die vandaag makkelijk en hard kunnen worden uitgebuit.
Wie niet beschikt over het nodige “brein” of handigheid wordt zonder pardon teruggestuurd naar het land van herkomst. Dat uitwijzingsbeleid moet de “geprivilegieerden” meteen ook duidelijk maken dat ze beter in de pas lopen.
Gegarandeerde mislukking
De politiek van selectieve migratie doet – minstens – twee vragen opwerpen. Is dat beleid houdbaar (voor de patroons en hun politici)? En is het aanvaardbaar (voor de anderen)? Het antwoord is twee keer neen.
Europa en de VS willen hun wetgeving tegen illegale migratie versterken. Ze doen dat door muren te bouwen aan de grenzen en kampen voor wie wordt afgewezen. Vanuit de gesloten centra worden de afgewezen migranten op vliegtuigen gezet. Maar al die maatregelen volstaan niet om de druk van de immigratie tegen te houden. De problemen van de zogenaamde Derde Wereld (problemen van koloniale plundering en nadien van uitbuiting ten voordele van multinationals) zijn immers immens: economische onderontwikkeling, relatieve overbevolking, massale armoede,… De economische ontwikkeling in een groot aantal van deze landen is dermate ongelijk dat het nooit de achterstand op de ontwikkelde kapitalistische machten kan inhalen en bovendien nemen de sociale problemen in deze landen enkel maar toe.
De afgelopen maanden werd deze ontwikkeling nog versterkt door de economische crisis en de speculatie op onder meer voedselproducten. Miljoenen mensen zijn hierdoor in de armoede verzeild geraakt en in tal van landen kwam het tot voedselrellen. Dat was niet hun eigen schuld maar het directe resultaat van de financiële speculatie die de niet te stillen winsthonger van een kleine toplaag moest proberen te bevredigen.
Dit zal er eens te meer toe leiden dat honderdduizenden jongeren hopen op een betere toekomst en de kans willen wagen om deze te vinden in het Noorden. De hoop op een degelijke job en een loon waarmee ook de familie in eigen land kan worden onderhouden, is echter een illusie. De repressieve aanpak en de muren rond Fort Europa kunnen misschien afremmend werken, maar ze stoppen het proces niet.
Dit beleid is echter ook onaanvaardbaar voor de werkenden en hun gezinnen. Een selectieve immigratie – althans selectief in functie van de behoeften van het patronaat – maakt van de “geselecteerde” arbeiders pionnen die kapitalisten kunnen verplaatsen van het ene naar het andere land naargelang het hen uitkomt. Tegelijk worden de niet-geselecteerden onder de knoet gehouden met zwartwerk en extreme uitbuiting. Dat dient om onder alle werkenden een “legale” concurrentie op te zetten met de geselecteerde migranten en een “wilde” (want clandestiene) concurrentie met arbeiders-zonder-papieren. Tegelijk worden hoogopgeleiden uit hun landen van herkomst weggehaald, maar dan wel nadat deze landen hebben ingestaan voor de opleidingskosten.
Deze “selectieve migratie” is hypocriet en wij verzetten er ons volledig tegen. Terwijl de kapitalisten steeds pleiten voor een vrij verkeer van kapitaal en ondernemingen, geldt dit niet voor arbeiders die een betere toekomst zoeken. Wij verdedigen de eis van een algemene regularisatie om de arbeiders van lokale én vreemde afkomst in onze landen te verenigen. De vastberaden verdediging van de arbeids- en loonsvoorwaarden die werden afgedwongen door de arbeidersbeweging is noodzakelijk om te vermijden dat de komst van buitenlandse arbeiders wordt gebruikt door het patronaat om de arbeidsomstandigheden en de sociale bescherming te breken. Daarnaast is het nodig om de arbeidersbeweging internationaal uit te bouwen op basis van solidariteit. Arbeidersverzet in de ex-koloniale wereld is een noodzakelijk onderdeel van onze gezamenlijke strijd tegen het kapitalisme.
We moeten opkomen voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie zodat de multinationals worden aangepakt en niet hun slachtoffers. Enkel dan zal er een echte politiek van ontwikkeling mogelijk zijn. Een internationale herorganisatie van de productie onder arbeiderscontrole en -beheer biedt een antwoord op de onstabiele economische (en ecologische) situatie waaronder de overgrote meerderheid van de bevolking gebukt gaat. Er is nood aan een socialistische politiek!