De jonge Navid is naar Afghanistan terug gestuurd ondanks een brede steun om hem hier te houden. Voor minister De Block is het beleid niet asociaal omdat de afgelopen jaren 56% van de Afghaanse vluchtelingen bescherming kreeg in ons land, terwijl het Europese gemiddelde 49% bedraagt. Een cijfermatige discussie moet de aandacht van de essentie van het asociale en onmenselijke uitwijzingsbeleid afleiden. Deze regering heeft wel middelen om oorlog in Afghanistan te voeren, maar niet om de slachtoffers daarvan een toekomst aan te bieden.
Het schouwspel dat de minister en haar diensten aan de dag legden in de zaak van Navid Shariffi was niet bepaald proper. Er werd gesuggereerd dat de jonge Afghaan een leugenaar en zelfs een kleine crimineel was. Alles was goed om het onmogelijke niet te moeten uitleggen: de politiek van het terugsturen van mensen naar een land dat ze amper kennen en waar ze geen toekomst hebben, enkel en alleen om de harde asielcijfers in eigen land te laten kloppen.
Navid is geen alleenstaand geval. Honderden anonieme Afghaanse vluchtelingen zijn uitgeprocedeerd, vaak op willekeurige basis. De afgelopen drie jaar waren er 7.686 Afghaanse vluchtelingen in ons land. Daarvan kregen er 3.356 bescherming. De 4.300 anderen moeten maar opkrassen. De minister benadrukte dat uiteindelijk 56% van de Afghaanse vluchtelingen in ons land bescherming krijgt. Ongeveer de helft wordt dus gevraagd/gedwongen om terug te keren naar een land in oorlog.
Het zijn niet de Afghaanse vluchtelingen die verantwoordelijk zijn voor de oorlog en het geweld dat ze ontvluchten. Het zijn niet zij die de Taliban en co in hun land groot gemaakt hebben als strategisch wapen tegen de Russische inval destijds. Het zijn ook niet zij die allerhande krijgsheren hebben groot gemaakt en nadien een militaire invasie en bezetting hebben uitgelokt. Dat zijn nochtans wel allemaal factoren die van het leven in Afghanistan een regelrechte hel maken. De oorlogslogica wordt uiteraard niet in vraag gesteld, de Belgische steun aan de oorlog in Afghanistan al evenmin. Als minder dan de helft van de Afghaanse vluchtelingen naar de hel wordt terug gestuurd, zou dat getuigen van een ‘menselijk’ beleid.
De VZW Vrede gaf enkele cijfers: in 2012 gaf ons land 113 miljoen euro uit voor de militaire operatie in Afghanistan, een vlucht met een F16 kost 31.250 euro. De vredesgroep vraagt zich terecht af: “Wat zou je met dat geld allemaal niet kunnen doen voor de Afghaanse asielzoekers die hun door oorlog geteisterd land zijn ontvlucht?” Met een cijfermatige aanpak voert de minister eigenlijk een politiek van emotionele chantage om het onmenselijke asielbeleid goedgepraat te krijgen. Er wordt vaak aan toegevoegd dat we toch niet iedereen kunnen opvangen of nog: hoe meer miserie we binnenhalen, hoe meer onze welvaart op de helling wordt gezet. Verdeel-en-heers om willekeur goed te praten.
De zaak van Navid Shariffi maakt eens te meer het willekeurige karakter van het asielbeleid in ons land duidelijk. De jongeman had hier uitzicht op werk, heeft een vriendin en is al sinds zijn kleutertijd niet meer in Afghanistan geweest. Om de cijfers te laten kloppen, moet hij naar dat land zonder toekomst terug. Om dat standpunt te onderbouwen, wordt hij desnoods afgedaan als gewelddadig en een leugenaar. Dat de asieldiensten soms niet aarzelen om een loopje met de waarheid te nemen, ondervonden wij eerder ook al. Vorige week nog kwam een van de voortrekkers van de linkse Kasjmiri in ons land met een beslissing waarin zijn politieke activiteiten in ons land in vraag werden getrokken. Wij kennen de man vanop tal van politieke acties en er is heel wat bewijsmateriaal (waaronder foto’s op socialisme.be) die dat bevestigen. Eerder kregen we van verschillende vluchtelingen van Tamil afkomst te horen dat hen werd gezegd dat de situatie in Sri Lanka vandaag veilig genoeg is om uitgewezen te worden. Dat zijn waanzinnige standpunten waarbij wel bijzonder lichtzinnig wordt omgesprongen met het leven van vluchtelingen. De asieldiensten functioneren effectief als Romeinse keizers die op willekeurige basis een duim omhoog of omlaag houden, gericht op het percentage dat mag blijven volgens de autoriteiten.
In plaats van de slachtoffers van het oorlogsbeleid en de plunderpolitiek in de neokoloniale wereld aan te pakken, moeten we ons richten tegen de verantwoordelijken ervan: de oorlogszuchtige imperialisten en de winsthongerige multinationals. Zij creëren dermate wanhopige omstandigheden dat mensen zich genoodzaakt zien om have en goed achter te laten op zoek naar een leven met een toekomst. Niemand vlucht voor zijn of haar plezier. Zolang er redenen zijn om te vluchten, zullen er menselijke drama’s zijn.
Wij verdedigen de eis van een algemene regularisatie om mensen uit de illegaliteit en bijhorend zwartwerk te halen. Dat ondermijnt immers alle arbeidsvoorwaarden en lonen. Daarnaast pleiten we ervoor om de multinationals aan te pakken in plaats van hun slachtoffers. De neokoloniale plunderpolitiek stoppen, is de enige manier om er duurzaam voor te zorgen dat niemand vanuit wanhoop op de vlucht moet. De multinationals aanpakken vereist een breuk met het kapitalisme en de opbouw van een samenleving waarin de behoeften en noden van de meerderheid van de bevolking centraal staan. Een socialistische samenleving dus.