Vrouwen worden vandaag nog steeds geconfronteerd met ongelijkheid en onderdrukking; in de neo-koloniale landen, maar ook in het westen. Deze onderdrukking vindt zijn oorsprong in de ontwikkeling van het gezin als economische en sociale eenheid binnen de klassenmaatschappij. De rol van de vrouw werd binnen deze eenheid gereduceerd tot het krijgen van kinderen en het verrichten van huishoudelijke taken.
Deze situatie is niet wezenlijk veranderd. Hoewel vele vrouwen de gezinssfeer verlaten hebben, vinden we hen wél nog steeds terug in « typisch vrouwelijke » jobs (verpleging, onderwijs, schoonmaak,…), die hen terug in haar traditionele rollen duwt. Daarbovenop blijven vrouwen zitten met de dubbele dagtaak: eens hun werk erop zit, moeten ze hun schort aandoen om te beginnen aan de huishoudelijke taken – want deze rusten nog steeds grotendeels op haar schouders.
En alsof dit niet volstaat, verdienen vrouwen nog steeds minder dan mannen, ook voor gelijk werk (in België bedraagt de loonkloof 20%). Tevens zijn vrouwen de eerste slachtoffers van werkloosheid.
De neoliberale aanvallen maken vooral vrouwelijke slachtoffers en verhogen de armoede en het lijden van vrouwen wereldwijd. Zo heeft de ontmanteling van de verzorgingsstaat bijvoorbeeld de zwaarste gevolgen voor alleenstaande moeders, die het meest vanal hun toevlucht moeten zoeken in sociale voorzieningen. Om uit deze afhankelijkheid te kunnen komen, moeten we strijden voor degelijke en gratis crèches, voor gratis toegang tot contraceptie en abortus…
Maar één van de grootste problemen betreffende vrouwen, is de geweldpleging op vrouwen en de straffeloosheid hiervan (de straffeloosheid van geweld op vrouwen is het thema van de Internationale Vrouwendag in 2007). Huishoudelijk geweld is de voornaamste onnatuurlijke doodsoorzaak bij vrouwen tussen 15 en 45 jaar.
Verkrachting is een fenomeen dat vooral binnen het gezin en de kennissenkring plaatsvindt. Nog steeds worden veel vrouwen door hun partners gezien als hun persoonlijk bezit, en gedwongen huwelijken zijn in de hedendaagse maatschappij zeker niet zeldzaam.
Zolang vrouwen niet financieel onafhankelijk zijn, zolang de opvangmogelijkheden onvoldoende zijn, en zolang niet afgestapt wordt van de patriarchale ideologie, zal de situatie niet veranderen !
Een ander gevolg van een systeem gebaseerd op winstbejag, is de wereldwijde uitbuiting van miljoenen vrouwen als koopwaar of lustobject. De sexindustrie, die gebaseerd is op slavernij, is één van de meest winstgevende sectoren ( ze brengt meer winsten op dan de wapen- of drugshandel). Bovendien verspreidt deze industrie het stereotype beeld van hoe vrouwen zouden moeten zijn, wat vooral op jonge meisjes een zware psychologische druk uitoefent. Noden worden gecreëerd en commercieel uitgebuit door middel van het op de markt brengen van dieetproducten en cosmetica, versterkt door de mode-industrie…
We moeten komen tot een samenleving waarin vrouwen worden gezien als arbeiders en niet als bedienden of lustobjecten. De ongelijkheden en de tekorten van het syteem, en de steeds drastischere aanvallen op de verworvenheden van de arbeidersklasse, zullen de heropleving van de klassenstrijd stimuleren. Het is enkel deze strijd die de dagdagelijkse situatie van vrouwen kan verbeteren. Vrouwen hebben een onmisbare en onmiskenbare inbreng in de arbeidersbeweging.
Enkel een grondige en volledige transformatie van ons economisch systeem kan een gelijkwaardige positie van de vrouw garanderen en op lange termijn de emancipatie van de vrouw met zich meebrengen. De strijd voor vrouwenrechten moet een gezamelijke arbeidersstrijd zijn, gevoerd door mannen én vrouwen, en moet gelinkt worden aan de bredere strijdbeweging om tot een betere samenleving te komen.