Het Israëlische bewind wordt gekenmerkt door een aaneenschakeling van schandalen en onkunde. Recent werd dit nog versterkt door de impact van de wereldwijde kapitalistische crisis. Om zichzelf van een verkiezingsnederlaag in februari te redden, werd overgegaan tot een heuse slachtpartij onder de Palestijnen in een lang voorbereide aanval.
De Palestijnse president Abas, de Egyptische president Mubarak en de leiders van de Arabische Liga hebben het bloedbad veroordeeld. Nochtans waren zij medeplichtig aan de Israëlische uithongering van de 1,5 miljoen inwoners van Gaza tijdens de 16 maanden durende belegering van het gebied. Deze regimes hebben de dictaten van het imperialisme bereidwillig uitgevoerd. Het autoritaire regime van Mubarak in Egypte werkte mee aan de gevangenneming van de Palestijnen door de grens met Gaza te sluiten. Mubarak ontmoette de Israëlische minister van buitenlandse zaken, Livni, nog op de dag voor de aanvallen.
Bush en Obama weigerden om Israël een einde van het bloedbad op te leggen. Bush gebruikte een zelfde brutaliteit bij de Amerikaanse bezettingen van Irak en Afghanistan. De Europese regeringen doen zwakke oproepen tot wapenstilstanden. De Amerikaanse regering legt de verantwoordelijkheid bij Hamas en geeft geen kritiek op de slachtpartij. Bush steunde de Israëlisch-Egyptische blokkade van Gaza en veroordeelde nadien de raketaanvallen van Hamas op Israëlische steden.
Die raketaanvallen zullen de Israëlische staatsrepressie tegen de Palestijnen niet stoppen. De Israëlische heersende klasse is niet bezorgd om de arbeiders die in de dorpen en steden aan de grens met Gaza wonen, hun lot wordt enkel gebruikt om een oorlog te rechtvaardigen. De leiding van Hamas gebruikt de raketaanvallen om te verbergen dat het niet over een tactiek beschikt om de Palestijnse massa’s te bevrijden uit de Israëlische belegering. De Israëlische regering verdedigt niet de belangen van de gewone Israëlische bevolking, het buit eerder hun angsten uit.
Iedere stap vooruit in de geschiedenis van de Palestijnse strijd was het resultaat van een actieve mobilisatie van de massa’s. Tragisch genoeg voor de Palestijnen wordt geen dergelijke strategie verdedigd door Hamas of Fatah, of de Arabische regimes om de Israëlische staatsrepressie te stoppen.
- Voor een onmiddellijk einde aan de Israëlische aanvallen. Voor een einde van de belegering
- Voor een escalatie van de betogingen en protestacties tegen de oorlog, zowel in het Midden-Oosten als internationaal
- Geen vertrouwen in de wereldmachten of de Verenigde Naties. De Palestijnse massa’s moeten zich beroepen op hun eigen strijd en steun zoeken bij de arbeidersklasse op wereldvlak, in het bijzonder in het Midden-Oosten met inbegrip van Israël
- Voor het organiseren van de massa’s om zichzelf te verdedigen. Massale acties van Palestijnen en Egyptenaren zijn nodig om de belegering van Gaza te doorbreken
- Voor een verenigde strijd van de arbeiders en armen om de kapitalistische regimes in de Arabische staten en Israël omver te werpen. Voor arbeidersregeringen doorheen het Midden-Oosten om een einde te maken aan het geweld door de belangen van de werkenden en hun gezinnen centraal te stellen in een samenleving die ten dienste staat van de behoeften van de meerderheid van de bevolking
- Voor een socialistisch Palestina en een socialistisch Israël als onderdeel van een socialistische federatie van het Midden-Oosten
Hieronder publiceren we een tekst die in maart 2008 werd geschreven en die bijgevolg niet ingaat op de recente ontwikkelingen op de Gazastrook. Maar de essentie blijft ook vandaag, op een ogenblik dat de situatie er nog erger is geworden, overeind. LSP/PSL verzet zich uitdrukkelijk tegen het bloedbad dat wordt aangericht.
Eind februari, begin maart kwamen 120 Palestijnen in Gaza om op een goede week tijd. Een kwart van hen waren baby’s en kinderen, een kwart ongewapende burgers. Dit was het resultaat van een verschrikkelijke militaire interventie door Israël, een invasie langs de grenzen van de Gazastrook en luchtaanvallen.
Dit nieuwe bloedbad kwam er nadat Israël overging tot het vermoorden van vijf leidinggevende figuren van Hamas, wat gevolgd werd door meer dan 40 Qassam raketten die door Palestijnen werden afgevuurd op de Israëlische stad Sderot, waarbij een Israëlische man omkwam.
De daaropvolgende Israëlische slachtpartij op Gaza werd door Israëlische politici koel omschreven als een “beperkte” operatie. Het was zodanig beperkt dat het leek op een volledige invasie. Het conflict ging verder met een Palestijn in Oost-Jeruzalem die acht Joods-religieuze studenten neerschoot, de meest dodelijke aanval in Israël in meer dan een jaar en in Jeruzalem in vier jaar. De familie van de schutter stelde dat hij had gereageerd op de gebeurtenissen in Gaza.
De omstandigheden voor de Palestijnen in beide delen van de bezette gebieden zijn nu het ergst in de geschiedenis van veertig jaar bezetting. Gaza is een openluchtgevangenis met catastrofale omstandigheden: een meerderheid van de bevolking is werkloos, een groot deel van de bevolking is ondervoed en er is een tekort aan alle basismiddelen.
De westerse imperialistische machten omschrijven de operaties van het Israëlische leger in het beste geval als “excessief” en “buiten proportie”. Tegelijk blijven de meeste westerse machten het Palestijns geweld omschrijven als terrorisme. Het begrip “buiten proportie” is een immens understatement. Sinds het afvuren van de Palestijnse raketten in 2001 vielen er hiermee reeds 14 Israëlische doden. Maar vorig jaar alleen al werden 379 Palestijnen vermoord door Israëlische troepen. Vorig jaar (in 2007) bedroeg de verhouding tussen Palestijnse en Israëlische doden 40 tegen 1. In 2008 kwamen er in de eerste tien weken van het jaar al meer dan 200 Palestijnen om.
Massaal verzet nodig
Terwijl er vanop de Westelijke Jordaanoever geen raketten werden afgevuurd, waren er ook daar 480 Israëlische militaire aanvallen in de voorbije drie maanden [de eerste drie maanden van 2008] waarbij 26 Palestijnen omkwamen.
Socialisten staan kritisch tegenover alle rechtse partijen die ingaan tegen de belangen van de arbeiders. Dat omvat ook Hamas en Fatah en hun milities. Maar wij verdedigen tegelijk het recht van Palestijnen om zich gewapend te verzetten tegen de brutale bezetting.
Het is echter noodzakelijk dat dit verzet samengaat met offensieve campagnes tegen de bezetting en dit op basis van democratisch georganiseerde en gecontroleerde acties waarbij een zo groot mogelijk aantal mensen is betrokken. In de plaats van kleine concurrerende geheimzinnige milities, is er nood aan verzet op een massale schaal.
Er moet ook erkend worden dat aanvallen op Israëlische burgers in Israël contraproductief werken. Op basis van een woede tegenover de moorden en de repressie willen Palestijnse milities Hezbollah in Libanon imiteren en schade toebrengen aan het Israëlische regime. Dat leidt echter tot meer repressie tegenover de Palestijnen, het vergroot hun lijden en het maakt strijd moeilijker. Raketaanvallen duwen de Israëlische arbeiders steeds verder weg van mogelijke sympathie voor de Palestijnen. Het vergroot de mogelijkheden voor de Israëlische kapitalistische klasse om hun oorlogsretoriek ingang te doen vinden bij bredere lagen van de bevolking.
Gevaar van escalatie
De situatie kan op ieder ogenblik verder escaleren. Het gevaar van een bredere oorlog in de regio blijft ook bestaan. Rechtse Joodse kolonisten hebben gedreigd met vergeldingsacties omdat vijf van de acht doden in Jeruzalem een achtergrond van Joodse kolonisten hadden.
De bloedbaden in Gaza hebben de woede onder de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in Israël zelf versterkt. Zo waren er betogingen waarbij met stenen en molotov-cocktails werd gegooid. Er waren ook betogingen in andere landen in de regio, onder meer in Syrië, Jordanië, Libanon en Egypte.
De Israëlische premier Olmert verklaarde dat alles mogelijk was, van grondoperaties tot luchtaanvallen. De vice-minister van defensie, Matan Vilnai, dreigde zelfs met een “Holocaust” van de Palestijnen.
De Israëlische regering staat voor een dilemma omdat er tegenstrijdige druk is. Een aantal politici, vooral ter rechterzijde, zijn voor een volledige invasie in Gaza terwijl andere politici waarschuwen voor de gevaren van zo’n operatie. Volgens recente peilingen is 64% van de bevolking voor regeringsonderhandelingen met Hamas.
Indien er gekozen wordt voor een volledige invasie zal dit leiden tot doden onder de Israëlische militairen, naast een groot aantal Palestijnse doden uiteraard. Onderhandelen met Hamas zou gezien worden als een vernedering. De politici staan volgens sommige Israëlische journalisten dan ook voor een keuze tussen de pest en cholera. Olmert vreest dat het Israëlisch leger misschien wel de Gazastrook kan binnen trekken, maar er nog moeilijk terug uit zal raken. Toen in 1982 Libanon werd binnengevallen, bleef het leger er ook 18 jaar.
Het Amerikaanse regime is tegen onderhandelingen met Hamas dat wordt beschreven als een terroristische groepering. Voor de VS maakt Hamas deel uit van de ‘as van het kwade’ naast Hezbollah en het Iraanse regime. Nochtans liet Hamas al meermaals weten dat het bereid is om te onderhandelen over een wapenstilstand op langere termijn.
Het gebruik van militaire macht door Israël zal het regime van Hamas in Gaza niet verzwakken, het zal hen versterken aangezien de Palestijnen de aanvallen zullen zien als onderdeel van de onderdrukking door Israël. Hamas versterkte ook zijn positie toen in januari de grens tussen Gaza en Egypte tijdelijk werd doorbroken. De aanvallen op Gaza verzwakken vooral de uitverkoren gesprekspartner van Israël, de Palestijnse president Abbas die momenteel enkel op de Westelijke Jordaanoever iets te zeggen heeft. De woede van de Palestijnen zorgde ervoor dat de onderhandelingen met Israël tijdelijk werden opgeschort om nadien te worden hervat zonder zelfs de voorwaarde te stellen dat de Israëlische aanvallen op Gaza eerst moesten worden gestopt.
De Israëlische militaire aanvallen zullen de raketaanvallen op Israëlische steden en dorpen niet verminderen, integendeel. Zo werd er bijna onmiddellijk na de Israëlische aanvallen overgegaan tot het afvuren van Grad raketten op de stad Ashkelon, een stad met meer dan 100.000 inwoners op 20 kilometer van Gaza. Het Israëlische regime heeft geen coherente strategie. Niet zo lang geleden nog verklaarde Olmert dat Israël zal moeten instemmen met het bestaan van een Palestijnse staat om zo te vermijden dat de Palestijnen een meerderheid van de bevolking zouden vormen in het gebied dat door Israël wordt gecontroleerd. In de Financial Times werd daarover gesteld: “Analyseren is één zaak. Iets veranderen is nog iets anders. Olmert heeft een gebrek aan politieke autoriteit en zijn coalitie kan ieder moment vallen.” Op een bepaald ogenblik daalde de populariteit van Olmert in de peilingen tot 3%. Maar alle vertegenwoordigers van het Israëlische kapitalisme zijn gediscrediteerd.
Klassentegenstellingen in Israël
Het is niet verrassend dat heel wat commentatoren in de media stellen dat het “vredesproces” dat in november werd opgestart in Annapolis in crisis is. Dat was echter nooit een werkbaar vredesproces omwille van de positie van de Israëlische heersende klasse. Zelfs de Financial Times (6 maart) moest erkennen: “Israël heeft nooit gestreefd naar een realistisch vredesakkoord.”
De afgelopen week alleen liet de Israëlische regering toe om 400 extra huizen te bouwen in een Joodse nederzetting in Oost-Jeruzalem en 750 op de Westelijke Jordaanoever in de buurt van Jeruzalem, beiden op Palestijns grondgebied dat door Israël wordt bezet sinds 1967. De VS roept niet eens op tot een wapenstilstand en beperkt zich tot een oproep om te onderhandelen.
In Israël is er een snel groeiende klassentegenstelling waarbij de rijken rijker worden en een derde van de kinderen in armoede leeft. Er is een enorme woede tegenover de regering, rond economische thema’s en de verslechterende veiligheidssituatie. Israëlische Joden zullen nooit bevrijd worden uit de constante cycli van geweld zolang ze geleid worden door kapitalistische politici die belangen hebben bij het gebruik van het nationale conflict. Integendeel wordt het steeds meer duidelijk dat de kans op een erger bloedbad groter wordt.
De Israëlische arbeidersklasse is geen obstakel op de weg naar de oprichting van een echte Palestijnse staat, het kan ontwikkelen tot een machtige en beslissende kracht tegen de Israëlische heersende klasse. Die moet een nederlaag worden toegebracht om een antwoord te bieden op de problemen van zowel de Israëlische arbeiders als van de Palestijnen.
Gewone Palestijnen hebben meermaals aangetoond dat ze bereid zijn om te strijden, niet alleen tegen de bezetting maar ook tegen de eigen “leiders” die niet in staat zijn om verandering te brengen. Recent was er een staking op de Westelijke Jordaanoever met heel wat kritiek op de eigen regering. De massa’s willen niet dat hun “regering” verdeeld is tussen Fatah en Hamas, er zijn oproepen tot “nationale eenheid” en die kwestie wordt gezien als iets van cruciaal belang.
Er is dringend nood aan de ontwikkeling van nieuwe massale arbeiderspartijen op een socialistisch programma en dat zowel in de bezette gebieden als in Israël. Enkel op een socialistische basis kan de levensstandaard van de gewone bevolking erop vooruit gaan en dat langs beide kanten van de verdeling. Dat moet de basis vormen voor een socialistisch Palestina naast een socialistisch Israël om voor altijd komaf te maken met de bloedvergieten.