Het was enige tijd geleden dat een protestactie tegen een internationale topbijeenkomst in Europa kon rekenen op een grootschalige propagandacampagne om de bevolking bang te maken. Bij de bijeenkomst van de G20 in Londen werd alles eraan gedaan om de betogers voor te stellen als een gevaarlijke groep die de stad overhoop zou zetten. Een aantal financiële bedrijven vroeg haar personeelsleden om zich in cognito (zonder pak en das) naar het werk te begeven om niet op te vallen.
Op de G20-top zelf zal vanaf donderdag worden gediscussieerd over de gevolgen van de economische crisis. Daarbij zullen tegenstellingen tussen de verschillende grootmachten wellicht scherp aan bod komen. De G20 omvat de machtigste landen, samen goed voor 85% van de wereldeconomie. Verwacht wordt dat de top niet meteen tot een gezamenlijke aanpak van de crisis zal leiden.
In de aanloop naar de top en tijdens de bijeenkomst zelf zijn er tal van protestacties. Zo is er op donderdag een jongerenmars voor werk die wordt ondersteund door strijdbare syndicalisten en linkse jongeren. De campagne Youth Fight for Jobs was ook reeds aanwezig op de eerste grote acties afgelopen weekend.
De acties gaan gepaard met een propagandacampagne om de lokale en internationale bevolking bang te maken voor de betogingen. Er wordt gewaarschuwd voor rellen en geweld tegen individuele bankiers of personeelsleden van banken. In de financiële sector circuleren zelfs oproepen aan het personeel om niet in pak en das naar het werk te komen zodat deze personeelsleden niet “herkenbaar” zouden zijn voor de betogers.
Het doel is natuurlijk duidelijk: een kloof slaan tussen de betogers en andere werkenden. Gewone werknemers in de financiële sector weten nochtans dat ook zij het slachtoffer zijn van een crisis waarvoor ze niet verantwoordelijk zijn maar waarvoor ze wel een hoge prijs betalen: in de financiële sector verdwenen reeds duizenden jobs.
Ondanks de overheidssteun blijven topmanagers en bankiers overigens grote bonussen en afscheidspremies opslorpen. Bij de Amerikaanse verzekeraar AIG beslisten negen van de tien topmanagers die bonussen kregen overigens om deze vrijwillig terug te geven. Die plotse opstoot van “vrijwillige” vrijgevigheid kwam er uiteraard enkel omdat er een grote maatschappelijke druk is met een groot ongenoegen en woede tegenover de bankiers en topmanagers.
Ook in ons land is er een breed ongenoegen over de bonussen of afscheidspremies die pakweg aan voormalig Fortis-kopstuk Votron werden betaald. Vandaag raakte bekend dat Votron met een gouden handdruk van 6,3 miljoen euro ging lopen. Zijn collega toplui van Fortis moeten het met minder doen, maar er zijn toch wel een aantal kleppers die gaan lopen met een bedrag dat in miljoenen euro wordt berekend. De overheidstussenkomsten met gemeenschapsmiddelen worden niet besteed aan werkgelegenheid, maar eerder aan gouden parachutes voor de top!
De woede tegenover de bankiers dreigt steeds meer over te slaan naar de politici. Dat is niet vreemd aangezien er steeds nauwe banden zijn geweest tussen topbankiers en politici. De top van de financiële wereld heeft steeds mee aan het roer gestaan van deze samenleving. In de VS uit zich dat onder meer in financiële steun van kaderleden van deze bedrijven voor verkiezingskandidaten.
Zo werd bekend dat AIG-kaderleden 630.000 dollar betaalden aan kandidaten voor de Amerikaanse verkiezingen van 2008. 120.000 dollar daarvan werd gegeven nadat de overheid het bedrijf een injectie van 85 miljard dollar gaf in september 2008. De republikein McCain kreeg het meeste geld: 60.000 dollar, hij wordt gevolgd door Hillary Clinton (36.000 dollar) en Obama (23.000 dollar). 28 parlementsleden hadden in 2007 aandelen van AIG, de democraat John Kerry zelfs voor een bedrag van 2 miljoen dollar.
Het zal voor de politici steeds moeilijker worden om hun banden met de bankiers en andere verantwoordelijken van de financiële instellingen te verbergen. Het gaat om een zelfde kleine wereldje waarbij er tal van onderlinge banden zijn, ook op financieel vlak. De G20 zal duidelijk maken dat de burgerij geen antwoord op de crisis heeft. De angstcampagne tegenover de betogers maakt duidelijk dat er vanuit het establishment angst is voor een verzet tegen haar systeem.