Belgische troepen nemen deel aan de uitzichtloze oorlog in Afghanistan. Negen jaar oorlog en bezetting hebben geen democratie en welvaart gebracht voor de Afghaanse bevolking. De NAVO-troepen zakken dieper weg in het moeras van etnische spanningen en religieus geweld. De linkse socialisten verzetten zich tegen de oorlog. We willen dat de troepen worden terug gehaald en zullen mee actie voeren aan de Europese defensietop eind september in Gent.
Afghanistan op weg naar nieuwe burgeroorlog
Onder leiding van de VS wordt intussen negen jaar oorlog gevoerd in Afghanistan, dat is langer dan destijds in Vietnam. De enige verandering van president Obama met betrekking tot Afghanistan bestond uit het sturen van extra troepen. Meer troepen om sneller een einde te maken aan de oorlog, was ook bij de vorige langdurige bezetting van Afghanistan door de Sovjetunie (van 1979 tot 1988) de laatste wanhoopstactiek. Ook toen was het resultaat dat een nieuwe burgeroorlog werd voorbereid.
De verdeeldheid en het religieus fundamentalisme in Afghanistan is niet het resultaat van de “volksaard” of de “cultuur” van de Afghanen. De verdeeldheid is de afgelopen drie eeuwen ten top gedreven door alle grootmachten die de controle over Afghanistan wilden verwerven. Het is dit “Grote Spel” van imperialisten dat het land in miserie heeft gedompeld en daarmee tegenstellingen heeft versterkt. Het fundamentalisme van de Taliban en daarvoor dat van de islamitische strijders van de moedjahedin werd verspreid en gefinancierd vanuit de VS, Saoedi-Arabië en Pakistan in de strijd tegen de Sovjetbezetters en om zelf een grotere invloed te verwerven in het land. En nu denkt Obama en met hem de Belgische regering dat er met het sturen van extra troepen een einde zou kunnen worden gemaakt aan de problemen die net door het imperialisme zijn gecreëerd of versterkt?
Alle ingrediënten voor een nieuwe opleving van geweld zijn aanwezig in de Afghaanse situatie. Er is niet geïnvesteerd in infrastructuur, werk of sociale zekerheid voor de bevolking. De presidentsverkiezingen dit jaar werden bepaald door een compromis tussen dezelfde krijgsheren die in de jaren 1990 tienduizenden slachtoffers maakten. Het was op de puinhoop van de oorlog tussen deze krijsheren dat de Taliban in de tweede helft van de jaren 1990 een opmars kende om uiteindelijk een reactionair en repressief regime te vestigen. Nu (opnieuw) bekend raakt dat er in Afghanistan heel wat bodemrijkdommen aanwezig zijn, kan dit de spanningen verder doen toenemen.
Wij zijn voor een terugtrekking van de troepen uit Afghanistan. De aanwezigheid van buitenlandse troepen maakt deel uit van de oorzaken van de vele problemen waarmee de Afghaanse bevolking wordt geconfronteerd. Het verergert de situatie enkel maar. De NAVO-troepen zullen net zoals de Sovjettroepen hun tanden stuk bijten op Afghanistan. Tegenover de wanhoop van religieus fundamentalisme, burgeroorlog en buitenlandse militaire bezetting moet de Afghaanse bevolking haar lot in eigen handen nemen.
Dat moet samen gaan met internationale solidariteit en steun aan de bewegingen van arbeiders en armen in Afghanistan en buurland Pakistan waar de arbeidersbeweging numeriek sterker staat. Vandaag kunnen we onze internationale solidariteit tonen door ook hier te protesteren tegen de bezetting en de betrokkenheid van Belgische troepen. Daarnaast pleiten we ervoor dat de middelen die vandaag gaan naar militaire doeleinden worden gebruikt voor de opbouw van scholen, huisvesting, infrastructuur, landbouw,… en dit onder de democratische controle van de Afghaanse bevolking.
Socialisme of barbarij
De oorlog in Afghanistan is het resultaat van een strijd om toegang tot grondstoffen, invloed en prestige. Onder het kapitalisme zal er bijgevolg nooit blijvende vrede worden bekomen. Er zal steeds naar andere middelen worden gegrepen om de eigen imperialistische en bijhorende economische positie te versterken. Opkomen tegen oorlog betekent strijden tegen het kapitalisme. Een tussenoplossing is er niet: de keuze blijft “socialisme of barbarij” (zoals Rosa Luxemburg dit stelde).
Het neoliberale offensief van de afgelopen 30 jaar heeft de arbeidersbeweging verzwakt en meteen ook haar rol uit de geschiedenis weg geschreven. Maar het potentieel van de arbeidersbeweging, gesteund door de arme boeren, is nog steeds aanwezig. Het kapitalisme heeft er alles aan gedaan om dit potentieel te ondermijnen, het resultaat daarvan zien we vandaag in Afghanistan. Een onafhankelijk optreden van de arbeidersbeweging en arme boeren is noodzakelijk en omvat het enige alternatief op oorlog en miserie.
Die vaststelling maakte ook de links-populistische Pakistaanse president Zulfiqar Ali Bhutto eind jaren 1970. Hij was aan de macht gekomen door een massale revolutionaire beweging voor socialistische verandering, maar kon de hoop niet inlossen en werd door het leger verdreven. Hij kwam tot volgende conclusie: “Ik zit momenteel in de dodencel omdat ik probeerde tot een compromis te komen tussen twee strijdende klassen – de arbeidersklasse en de heersende klasse. Er is geen compromis mogelijk tussen deze twee klassen. De klassenstrijd zal pas beëindigd worden met een beslissende nederlaag van één van de klassen. Dat is de les die ik trek uit mijn huidige omstandigheden.”
Met de wereldwijde economische crisis wordt de strijd voor de tekorten enkel nog groter. Iedere poging om tegen het imperialisme in te gaan zonder te breken met het kapitalisme zal mislukken. Het botst met de beperkingen van dit systeem en de druk van de imperialistische machten. Ons verzet tegen oorlog is onderdeel van onze internationale strijd voor een socialistische samenleving. LSP is internationaal georganiseerd. Onze Pakistaanse zusterorganisatie (Socialist Movement Pakistan) is onder meer betrokken bij het opzetten van een strijdbare vakbondsfederatie met een half miljoen leden. Het heropbouwen van de arbeidersbeweging en deze aansluiting laten vinden bij de strijdbare tradities die voor het neoliberale offensief van de afgelopen 30 jaar bestonden, is de sleutel tot verandering in het voordeel van de Afghaanse en Pakistaanse massa’s.
De anti-oorlogsbeweging versterken: betoog mee in Gent op 23 september!
Eind september vindt in Gent een Europese Defensietop plaats. Deze top was opgezet door minister van defensie De Crem met als doel het idee van een Europees leger te versterken als onderdeel van het opdrijven van de militarisering. Wij roepen samen met anderen op om te protesteren.
In 2003 toonden de massale internationale protestacties tegen de oorlog in Irak aan dat deze oorlog niet werd gesteund door brede lagen van de bevolking. Ondanks de honderdduizenden betogers werd toch oorlog gevoerd, de anti-oorlogsbeweging had zich op straat getoond maar had niet geleid tot massale stakingsacties om de oorlogsvoering vanuit de arbeidersbeweging lam te leggen.
Vandaag staat de anti-oorlogsbeweging zwakker en zijn stakingsacties niet meer aan de orde. Het zal er nu vooral op aankomen om duidelijk te maken hoe we tot verandering kunnen komen. Door te protesteren en te betogen aan de defensietop kunnen we onze internationale solidariteit tegen oorlog en bezetting tonen. Wij willen dat koppelen aan onze strijd voor een socialistisch alternatief op het kapitalisme dat leidt tot oorlog en miserie.
Tegen de Europese Defensietop van 23 en 24 september in Gent is een protestactie voorzien. Daartoe is een oproep gelanceerd vanuit de vredesbeweging en ook LSP ligt mee aan de basis van deze oproep. We willen deze zomer jongeren en werkenden organiseren om van de protestactie op 23 september een succes te maken!