WikiLeaks. Het kapitalisme heeft het moeilijk met de waarheid…

De publicatie van meer dan 250.000 documenten door de website WikiLeaks heeft geleid tot felle reacties tegen deze website en de mensen achter deze website. De reacties vanuit het establishment grenzen aan de paniek. Nog voor de onthullingen maar na de bekendmaking dat er documenten zouden worden gepubliceerd, nam de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Clinton, telefonisch contact op met de belangrijkste bondgenoten.

De inhoud van de documenten varieert nogal, het gaat van weinig nieuwe feiten en feitjes (zo weten we nu dat Berlusconi te weinig slaapt) tot grotere discussies over de te volgen wereldpolitiek. Opvallend is dat de standpunten soms ingaan tegen de “officiële” posities. Dat is onder meer het geval met de koning van Saoedi-Arabië die verklaart voorstander te zijn van een aanval op Iran, een standpunt die hij ongetwijfeld niet zou herhalen op televisie. Chinese bureaucraten bespreken de mogelijkheid van een verenigd Korea onder leiding van het huidige Zuid-Korea. Ook dat gaat in tegen de officiële positie van Peking. De bekendmaking van de documenten ondermijnt de autoriteit van de elite in de VS en van andere heersende klassen, onder meer in het Midden-Oosten. Door de publicatie van de documenten kunnen we immers wereldwijd lezen hoe de burgerlijke politiek functioneert en hoe de bevolking zonder enige scrupules wordt belogen en bedrogen.

Na de eerste schok kwam de woede van de regeringen en haar media tot uiting. Nooit eerder in de geschiedenis was een dergelijk omvangrijk aantal geheime documenten uitgelekt. Een paar maanden geleden werd al explosief materiaal over de oorlogen in Irak en Afghanistan bekend gemaakt. Maar deze nieuwe documenten overtreffen dit. De politieke elite in de VS voelt zich in haar blootje gezet. De uitspraken van de politici doen wat denken aan de periode vlak na de aanslagen van 11 september 2001. Het republikeinse parlementslid Peter King zette WikiLeaks op een zelfde hoogte als al-Qaeda. Hij roep de regering op om het internetportaal ook in die zin te bestrijden. Senator Liebermann, de voorzitter van het comité voor binnenlandse veiligheid, stelde dat WikiLeaks bloed aan de handen heeft. Tom Flanagan, voormalig adviseur van de Canadese premier Harper, stelde: “Assange moet vermoord worden.”

Ook delen van de media brengen een gelijkaardig standpunt. Enkele voorbeelden.

“WikiLeaks brengt mensenlevens in gevaar”

Deze beschuldiging werd ook bij vorige onthullingen naar voor gebracht. Er wordt wel niet gezegd waar en wanneer er levens op het spel worden gezet. De documenten worden door WikiLeaks bewust geleidelijk aan gepubliceerd. Dat is mogelijk deels uit technische overwegingen, maar er wordt ook zorgvuldig nagegaan of de documenten niemand in gevaar brengen. In een interview met het magazine ‘Time’ verklaarde Assange dat de politici en de media hypocriet zijn in hun kritieken op het internetportaal. “Er is nog geen enkele personeel fysiek in gevaar gekomen of verkeerdelijk gevangen genomen als gevolg van de onthullingen. Dat bilan staat tegenover het bilan van de organisaties waarvan we documenten naar buiten brengen. Zij zijn letterlijk verantwoordelijk voor de dood van honderden, duizenden en over de jaren heen mogelijk zelfs van miljoenen mensen.”

“WikiLeaks zorgt voor meer onstabiliteit”

Samen met deze stelling wordt ook beweerd dat de publicatie van de documenten de conflicten in het Midden-Oosten kan verscherpen en dat het tot een oorlog kan komen. De waarheid is natuurlijk dat zo’n dreiging voortkomt uit de spanningen die in de documenten worden beschreven, niet door de documenten zelf. Uit de documenten blijkt dat de Arabische heersers tot oorlog bereid zijn alsook dat vanuit de Israëlische elite bereidheid tot oorlog aanwezig is. Beiden worden verenigd in hun angst voor een regionale opmars van Iran, een ontwikkeling die zowel de Arabische regimes als Israël niet bepaald goed uitkomt. Koning Abdullah en zijn vrienden durven dat niet openlijk zeggen omdat ze weten de Arabische massa’s zich niet zozeer tegen Iran maar wel tegen de houding van Israël en de VS zouden keren. Maar achter de schermen werden de afgelopen jaren verschillende scenario’s van een mogelijke oorlog tegen Iran besproken. De documenten tonen wereldwijd de mogelijkheden van een dergelijke ontwikkeling. Als de spanningen toenemen, dan komt dit omdat de Arabische elites steeds minder gesteund worden door de massa’s en hierdoor me bewegingen die hun macht in vraag stellen, kunnen worden geconfronteerd.

“WikiLeaks gaat enkel tegen democratische landen in”

Dat is een leugen. In het archief van WikiLeaks staan honderden documenten uit landen als China of Thailand, landen die niet gekend staan voor hun democratische aard. Als de VS in het middelpunt van de belangstelling van de documenten staat, is dat omdat het een supermacht is die betrokken is bij heel wat oorlogen en heel wat geheime onderhandelingen. Bovendien is WikiLeaks uiteraard afhankelijk van correspondenten die hen documenten bezorgen. In landen waar het regime een strakkere controle heeft op onder meer het internet, zoals in China, is dit niet zo evident.

Sabotage

De dreigementen tegen WikiLeaks en Assange persoonlijk werden de afgelopen dagen gevolgd door daden. Er was een massale hackeraanval op de site, mogelijk kwam dit vanwege experts van een overheidsinstelling (denk maar aan de CIA). Op basis van politieke druk werd het adres wikileaks.org gesloten. Tevens werden donaties via Paypal en Mastercard gesaboteerd door de contracten met WikiLeaks op te zeggen. Op deze manier wil men de financiering van de site droog leggen.

De arrestatie van Assange moest het kroonstuk op de wereldwijde jacht op de internetactivist worden. Er was een zware beschuldiging op basis van verkrachting. De vervolging van Assange op dat vlak moet uiteraard ernstig worden genomen, er is niet zomaar sprake van een onderzoek wegens verkrachting. Maar gezien de omstandigheden lijkt het er toch op dat dit eerder als excuus werd ingeroepen om net nu over te gaan tot de arrestatie van Assange.

Solidariteit

De cyberoorlog woedt volop. Dat heeft ongetwijfeld geleid tot problemen voor WikiLeaks. Maar anderzijds was de wereldwijde solidariteit van duizenden mensen indrukwekkend. Zij zorgen ervoor dat deze virtuele stem niet zomaar het zwijgen wordt opgelegd. De website WikiLeaks kent intussen meer dan 1300 mirrorsites, waardoor het volledig afsluiten ervan bijzonder onwaarschijnlijk of zelfs onmogelijk maakt. Tienduizenden hebben ook een back-up opgeslagen. Er werden alternatieve betalingsmogelijkheden opgezet om de financiering van WikiLeaks mogelijk te maken. En tegelijk werd geprotesteerd tegen zij die WikiLeaks het zwijgen willen opleggen door ook de websites van Sarah Palin, Mastercard en Visa plat te leggen.

De bezorgdheid is niet beperkt tot de “internetfreaks”. Het is een politieke discussie. De elite wil WikiLeaks het zwijgen opleggen omdat deze website een aantal wantoestanden openbaar maakt. De aanvallen op WikiLeaks en de internetactiviteiten van de heersende klasse zijn een voortzetting van hun beleid in de reële wereld.

Beperkingen van internet

Deze strijd maakt de mogelijkheden maar ook de beperkingen van het internet duidelijk. Deze technologie maakt het voor de linkerzijde en de arbeidersbeweging mogelijk om op heel korte termijn te reageren, solidariteit te organiseren,… Het is echter ook duidelijk dat deze mogelijkheden sterk kunnen beperkt worden. Het internet is zeker geen vrij en democratisch gegeven waar er geen inmenging door de heersende klasse is.

Het voorbeeld van WikiLeaks toont ook het chaotische karakter van het kapitalisme. De heersende klasse probeert alles te controleren, maar deze controle is niet absoluut waardoor er steeds mogelijkheden tot verzet zijn.

Net zoals dit vroeger al het geval was, spelen technologische vooruitgang en nieuwe mogelijkheden een belangrijke rol in de arbeidersstrijd. De noodzaak van organisaties en van mensen die niet enkel via Facebook met elkaar communiceren maar ook daadwerkelijk in actie komen, blijft overeind. Het internet is een belangrijk hulpmiddel in de opbouw van de arbeidersbeweging en de socialistische linkerzijde. Er is nood aan een beweging die ingaat tegen het kapitalisme, maar daartoe is er nood aan een programma en activisten die in de samenleving (werkvloer, scholen, universiteiten, wijken,…) verankerd zijn.