Steun aan de revolutie… En nu breken met het kapitalisme!

Heel de wereld was de laatste weken getuige van een revolutionaire golf in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Veel onderdrukten haalden inspiratie uit het succesvolle verzet in Tunesië om ook hun dictatoriale regimes te doen wankelen en sommigen reeds te doen vallen. Tot voor kort werden regimes als deze in Tunesië, Egyte en Libië door wereldleiders geprezen voor hun economische hervormingen. Vandaag heeft de bevolking van die landen aangetoond dat deze, door het Westen gesteunde, regimes op geen enkele manier de belangen verdedigden van de lokale jongeren en werkenden.

Het waren corrupte marionettenregimes die in eerste instantie ten dienste stonden van buitenlandse multinationals en een kleine zeer rijke binnenlandse elite.

‘Beef tirannen, het volk komt eraan’

Zelfs de ergste repressie kon het vertrouwen en de woede van de massa’s niet meer intomen. Honderden activisten verloren hun leven om voor volgende generaties een betere samenleving te kunnen bekomen.

In heel de wereld beven leiders van gelijkaardige regimes voor de mogelijkheid van revoltes in eigen land. De beweging in Tunesië en Egypte heeft aangetoond dat het mogelijk is zelfs de meest dictatoriale regimes omver te werpen. De massale deelname van de bevolking was indrukwekkend. Maar een beslissend moment was telkens toen de arbeidersklasse als klasse in actie kwam: via stakingen, bedrijfsbezettingen, deelname aan de betogingen. Kortom slechts het in vraag stellen van het volledige systeem, kon een wankelend regime omver duwen.

Niets dan hypocrisie bij Westerse leiders

In heel de regio zijn honderden multinationals actief die gretig gebruik maken van superlage lonen en gebrek aan democratische rechten. Regeringsleiders in de EU en de VS hebben jarenlang meer dan een oogje dichtgeknepen voor de brutaliteiten van die dictaturen. Meer zelfs, het waren goede handelspartners voor de export van wapens en ze dienden de belangen van het wereldwijde kapitalisme. De Belgische multinationals Besix, Tractebel en vele anderen bakken al jaren zoete broodjes in de regio. In 2008 prees een Belgische handelsdelegatie, in een ontmoeting met Mubarak, met o.a. prins Filip, minister Van Quickenborne, VBO-voorzitter Rudy Thomaes en vertegenwoordigers van 70 bedrijven de liberale hervormingen. Vele regeringsleiders, uit Frankrijk, Italië en Engeland waren kind aan huis bij de dictators.

In Egypte leeft 44% van de bevolking onder de armoedegrens, terwijl de familie Mubarak zo’n 80 miljard euro vermogen accumuleerde of 1.000 euro per Egyptenaar. De topfiguren van de regimes leven in ongekende weelde terwijl de meerderheid van de bevolking elke dag opnieuw de strijd moet aangaan om te overleven.

In Tunesië bezat de familie Benali – Trabelsi zo’n 30 à 40% van de volledige economie. Werknemers in de textiel- en andere sectoren verdienen niet meer dan 200 euro voor een 60u/week. Ook Belgische textielbedrijven konden hun zakencijfers opkrikken dank zij deze hongerlonen.

De geproduceerde rijkdom behoort toe aan diegenen die ze voortbrengen, nl. de werkende klasse. Enkel een economie in handen van de gemeenschap, onder arbeiderscontrole kan het welzijn van de bevolking voorop plaatsen.

Het leger is geen onafhankelijk speler

De top van het leger is overal onderdeel van het regime. In landen als Egypte bezitten ze zelfs geprivatiseerde bedrijven. De gewone soldaten zijn echter de familie, vrienden en buren van de protesterende massa’s. De sociale breuk doorheen de samenleving is evengoed aanwezig in het leger. Vandaag roept de top van het Egyptisch leger de bevolking op om terug aan het werk te gaan en zeker niet te staken of te betogen. Ze wil zo snel als mogelijk terug rust krijgen in de samenleving door de politiek van de straat te halen. Door deze te kanaliseren binnen de instellingen kan ze zorgen dat haar eigen positie niet in gevaar komt. Aan de basis kunnen echter democratische comités van soldaten worden gevormd die zich inschakelen in het revolutionair proces.

De beweging zal ook in staat moeten zijn zichzelf te verdedigen. In Libië verweert het regime zich met brutaal geweld. Als het Westen deze gebeurtenis aangrijpt om militair tussen te komen dan mogen we geen enkele illusie hebben dat ze dit doet met de bedoeling de beweging te ondersteunen. Haar enige drijfveer is het veiligstellen van de belangen van haar kapitalistische elite.

Geen vertrouwen in de ‘nieuwe oude’ machthebbers

Hoewel de topfiguren als Mubarak en Ben Ali reeds hebben moeten aftreden blijft de kern van hun regime aan de macht. Ook in het Westen doet men er alles aan om de overgang zo vlekkeloos als mogelijk te laten verlopen. Men zoekt naar nieuwe marionetten om de oude die versleten zijn te vervangen. Hen interesseert vooral dat aan de liberale economische politiek niets zal veranderen. Ondertussen ïs in Egypte en Tunesië de strijd in een volgende fase beland. De dictators zijn weg, maar nu eist de bevolking dat ook aan de sociale eisen wordt tegemoet gekomen. Via honderden stakingen en bedrijfsbezettingen maken de werknemers er duidelijk dat zij diegenen zijn die de rijkdom produceren en ze hun deel van de koek willen, of desnoods de bakkerij zelf in handen zullen nemen.

Er worden eisen ontwikkeld voor:

  • de inbeslagname van het volledige vermogen van alle corrupte elementen uit het regime
  • de hernationalisatie van geprivatiseerde bedrijven
  • de oprichting van onafhankelijke vakbonden
  • het vormen van arbeiderscomités die controle uitoefenen over de productie, de prijzen en de lonen
  • een revolutionaire grondwetgevende vergadering, samengesteld op basis van de wijk-en bedrijfscomités die een nieuwe grondwet kan opstellen en verkiezingen organiseren

Deze stakingsbeweging heeft het potentieel om na de politieke revolutie ook een sociale revolutie teweeg te brengen.

20 Maart: dag van internationale solidariteit met de volksopstanden in Noord-Afrika en het Midden-Oosten

Op 20 maart zal in Brussel een nationale solidariteitsbetoging doorgaan met de volksopstanden. ALS roept op om hier massaal aan deel te nemen. 14u, Brussel-Noord