Vrijdag was er een poging van het establishment om het Spaanse protest repressief aan te pakken. Het antwoord van de betogers was een uitdrukking van hoe levendig de 15-M revolte nog is. De burgerij had gehoopt dat het protest na de verkiezingen van 22 mei wel zou uitdoven. Met een vleugje repressie erbij zou het helemaal gedaan zijn, werd gehoopt.
Deze hoop werd vakkundig de kop ingedrukt met een sterke mobilisatie als reactie op de repressie. De autoriteiten werden hiermee gewaarschuwd: met repressie is het niet mogelijk om deze revolte te stoppen, deze revolte is slechts het begin van een proces van massastrijd. Een generatie die door de kapitalistische crisis op een zijspoor wordt gezet, is vastberaden om haar zeg te hebben. Deze revolte is het resultaat van het miserabele leven waartoe miljoenen jongeren worden veroordeeld. Met 45% van de jongeren die werkloos zijn en miljoenen anderen die vastzitten in een uitzichtloze situatie van lage lonen en onzekere slavenjobs, is het niet verwonderlijk dat het protest groeit. Zolang deze voorwaarden blijven bestaan, en met de huidige besparingsmaatregelen ziet het er naar uit dat het enkel maar erger zal worden, zal de dreiging van jongerenrevolte steeds aanwezig blijven. Als het kapitalisme dat het de problemen met de wapenstok kan doen verdwijnen, dan vergist het zich schromelijk.
Vrijdag werden de jongeren die op het Plaza de Catalunya (Barcelona) kamperen, wakker geschrikt door honderden politie-agenten die het plein omsingelden. Het blijft onduidelijk wat de politie daarmee dacht te bereiken. Mogelijk werd gezien het verleden van beperkte gewelddadige confrontaties gehoopt dat een interventie op het plein zou leiden tot gelijkaardige rellen waarmee een excuus zou worden gecreëerd om de bezettingen doorheen heel het land op te breken. Mogelijk was het ook een poging van de nieuwe regionale en lokale regering van de Catalaanse nationalistische CiU om na het verkiezingssucces van vorige week te laten zien wie de baas is. De CiU gedraagt zich bijzonder arrogant na de verkiezingsoverwinningen, maar intussen bereidt de partij een hard besparingsplan voor en daartegen groeit het ongenoegen. Wat ook de reden van de beslissing om het plein aan te vallen was, achteraf beschouwd blijkt het een slechte zet te zijn geweest. Vrijdagavond was de opkomst op het plein groter dan voorheen, de grootste mobilisatie sinds het begin van de beweging.
Bij de aanval kwam er onmiddellijk een oproep vanop het plein om de bezetters te ondersteunen. Tegen 10u ’s ochtends waren er duizenden woedende en emotionele betogers die de politie omsingelden. Onder de betogers ook heel wat oudere arbeiders, sommigen hadden hun werkplaats verlaten om de beweging die ook hen inspireert bij te staan. Enkele uren was er een patstelling, maar het was tegelijk ook duidelijk dat de politie er niet in zou slagen om het plein te ontruimen. Er werd dan maar van tactiek veranderd: de politie begon te onderhandelen met de bezetters. Die kregen te horen dat de politie het plein enkel wou opkuisen waarna de bezetting gewoon voort mocht gaan. Dat was uiteraard niet waar, waarom zou er anders een poging zijn ondernomen om de “infrastructuur” van de betogers (computers, tenten,…) af te breken? Bovendien wordt het plein regelmatig opgeruimd door de betogers. De bezetters die instaan voor het goed verloop van de bezetting zijn erg goed georganiseerd. Alles wordt opgekuist: ook de grond en de fonteinen. De vertegenwoordigers van het plein wezen het verzoek van de politie af en eisten om gerust te worden gelaten.
In de namiddag keerde het tij. De duizenden betogers op en rond het plein beseften dat ze met heel veel waren, de oproepen vanop het plein werden massaal beantwoord. De beelden van het politiegeweld raakten snel verspreid doorheen het land en de hele wereld. Dat versnelde de mobilisatie. De betogers toonden zich opvallend gedisciplineerd, ze bleven vreedzaam in hun poging om het plein te betreden. Uiteindelijk kwam het tot een breuk in het politiecordon waarna de politie zich moest terug trekken. Sommige agenten probeerden dat nog te vermijden door de wapenstok boven te halen, maar er kwam al gauw een bevel van hogerhand om alsnog terug te trekken. De betogers riepen: “Hier begint de revolutie”. Het plein was opnieuw in onze handen.
Later op de namiddag was er een betoging tegen de besparingen in de gezondheidszorg in Catalonië. Deze betoging trok naar het plein en duizenden jonge actievoerders vervoegden de betoging samen met het personeel uit de sector en andere activisten. Dat is het soort actie dat we nodig hebben om de beweging verder te ontwikkelen om zo de doelstellingen van de beweging te bereiken.
Socialismo Revolucionario, de Spaanse afdeling van het CWI, neemt in verschillende steden deel aan de 15-M beweging. Daarbij benadrukken we de noodzaak om de macht van de georganiseerde arbeidersklasse in de beweging te brengen door op te roepen voor een algemene staking. De kracht van de Spaanse jongerenrevolte wordt op heel het continent en daarbuiten aangevoeld, tienduizenden jongeren komen ook in Griekenland in actie. De opbouw van een internationale kracht georganiseerd op basis van een revolutionair politiek programma als uitdrukking van de eisen van de jongeren en arbeiders voor een degelijk leven, is van acuut en groot belang.