Neen aan de dictatuur van de markten! Weg met het kapitalisme! Voor een socialistisch alternatief!
We waren afgelopen zaterdag wereldwijd met tienduizenden om te betogen tegen de dictatuur van de markten. De woede richt zich tegen een crisis die niet de onze is, maar waarvoor wij wel zouden moeten opdraaien. Er waren betogingen in 85 landen, in maar liefst 981 steden. Van Sydney tot Tokyo, van Hong Kong tot Rome, van New York tot Madrid alsook in Egypte, Tunesië, Marokko, Zuid-Afrika, Israël, Chili, Brazilië,… Het was een indrukwekkende uiting van de kracht en van de internationale solidariteit na een oproep van de indignados. Laat het ons daar niet bij houden.
Na drie jaar van aanhoudende kapitalistische crisis, hebben de kapitalisten en hun politieke marionetten voldoende aangetoond dat ze niet in staat zijn om een antwoord te bieden op de miserie en de onzekere toekomst die de bevolking bedreigt. Die meerderheid van arbeiders en jongeren, in de beweging Occupy Wall Street de 99% genoemd, zou moeten betalen voor het failliet van het systeem om de bankiers en de miljardairs te redden. Het is daartegen dat de revolte vandaag tot ontwikkeling komt. Het is daartegenover dat de hoop op echte verandering groeit en dat onder de jongeren wordt gepleit voor een ‘revolutie’.
Verspreid de verontwaardiging! De kracht van de beweging mobiliseren!
Het verzet kent uitbreiding met bezettingen, tentenkampen en grote betogingen over alle continenten heen. De actiedag van 15 oktober heeft dit nogmaals aangetoond. Deze methoden die werden gepopulariseerd door de internationale beweging van de indignados hebben een grote impact. Het geeft een fris en levendig karakter aan de protesten en het brengt een nieuwe generatie in actie. De pleinbezettingen en tentenkampen maken het verzet tegen de miserie van de kapitalistische crisis zichtbaar en dit in de centra van belangrijke wereldsteden. De algemene vergaderingen op de pleinen en in de wijken geven een beeld van wat een echte democratie kan inhouden, met structuren waarbij iedereen betrokken kan zijn en zijn of haar zeg kan doen. Deze methoden werden naar voor gebracht door de jongeren, maar vonden een ingang bij alle lagen van de samenleving die worden getroffen door de crisis en waar, zoals in Egypte, tot actie wordt overgegaan.
Dat geldt ook voor de arbeidersklasse die in steeds meer landen teruggrijpt naar het wapen van de strijd. Dat wordt deels tegengehouden door nationale vakbondsleiders die de strijd niet tot het einde willen voeren, maar deze rem slaagt er steeds minder in om strijd te stoppen. In Griekenland hebben de pleinbezettingen van de ‘verontwaardigden’ de arbeiders ertoe aangezet om een nieuwe fase van hun strijd aan te vatten met een algemene 24-urenstaking en nadien een algemene 48-urenstaking, de eerste algemene staking van die omvang sinds 1993.
In de VS hebben de vakbonden van bij het begin de beweging Occupy Wall Street ondersteund door delegaties van syndicalisten er naar toe te sturen. In New York hebben tienduizenden jongeren en syndicalisten afgelopen woensdag door de stad betoogd in een eengemaakte betoging. In Chili zetten de studenten hun beweging voort en werd het studentenprotest gekoppeld aan de mobilisaties voor 15 oktober. Ook de arbeiders nemen er deel aan de strijd met op 18 en 19 oktober een algemene 48-urenstaking.
Die steun van de arbeiders moet de basis leggen om de beweging naar een hoger niveau te tillen. Het is in die zin belangrijk dat we op de Brusselse betoging ook slogans riepen als “Internationaal verzet, met de arbeiders van ArcelorMittal” of dat we het idee naar voor brachten van een algemene 24-urenstaking op Europees niveau. Om de verontwaardiging effectief doorheen de samenleving te organiseren, moet het zich baseren op diegenen die de economie draaiende houden en dus ook kunnen lam leggen: de werkenden. Het is de arbeidersklasse die de macht heeft om de heerschappij van de miljardairs te breken.
We moeten zien hoe de gigantische kracht van de arbeidersbeweging kan worden gemobiliseerd doorheen acties, stakingen en algemene stakingen. Afgelopen vrijdag trokken een aantal indignados uit ons land naar de poorten van ArcelorMittal om er een pamflet te verspreiden waarin werd opgeroepen naar de betoging van afgelopen zaterdag. Dat is een heel goed initiatief. Het is deze benadering en ontwikkeling met steun aan stakingsbewegingen die het voor de Tunesische en Egyptische bewegingen mogelijk maakten om hun dictators ten val te brengen. De betrokkenheid van de arbeiders als klasse moet ook voor ons een sleutelelement zijn in de strijd tegen de dictatuur van de markten.
De massale vergaderingen waarvoor wordt gemobiliseerd in de wijken en op de werkvloer en waarbij de vergaderingen democratisch met elkaar worden verbonden, kunnen een instrument vormen om mobilisaties te plannen en te organiseren. Dat moet vermijden dat er manoeuvres komen van nationale vakbondsleiders of anderen om de beweging te beperken tot het aflaten van stoom. We hebben een actieplan nodig dat democratisch wordt opgesteld en gecontroleerd. Dergelijke acties kunnen de basis vormen voor een strategie waarmee echte verandering kan worden afgedwongen. De strijdorganen van vandaag kunnen het embryo vormen voor de samenleving van morgen.
De arbeiders en jongeren hebben een grote afkeer tegenover de gevestigde partijen die de belangen van het kapitaal verdedigen. Het feit dat een aantal vakbondsleiders de banden met die traditionele partijen blijven verdedigen in hun eigen organisaties, leidt ook tot afkeer tegenover het syndicale apparaat.
Als we echt willen ingaan tegen de gevestigde partijen en willen vermijden dat zij de beweging in hun belangen proberen te gebruiken, moet de beweging haar eigen eisen naar voor brengen en ook bouwen aan een eigen politiek verlengstuk om recuperatie te voorkomen. De gebeurtenissen in Egypte, Tunesië, Griekenland en Spanje tonen aan dat de afwezigheid van een politieke kracht die de belangen van de arbeiders en jongeren verdedigt met een eigen alternatief en een duidelijke strategie tegenover het kapitalisme, ruimte laat aan de oude elite om aan de macht te blijven en het protest de kop in te drukken. Hoogstens worden enkele symbolische figuren losgelaten om wat druk af te laten. Met het CWI, een internationale revolutionaire marxistische organisatie waarvan LSP de Belgische afdeling is, pleiten we voor de opbouw van nieuwe politieke krachten die de arbeiders en jongeren echt vertegenwoordigen. Als de kapitalistische macht onder druk staat, mogen we niet toelaten dat het de situatie terug onder controle kan krijgen omdat er geen politiek alternatief van de massa’s voldoende sterk aanwezig is.
Voor systeemverandering
Op dit ogenblik controleren 500 grote bedrijven de wereldwijde economie. Op directe en indirecte wijze zijn ze goed voor 30% van het wereldwijde bbp (en dus van alle rijkdom die op een jaar wordt geproduceerd op de wereld). We moeten ingaan tegen het beleid dat de dominantie van deze grote bedrijven versterkt. Wij steunen iedere strijd voor onmiddellijke hervormingen waarmee we de levensstandaard van de arbeiders en armen kunnen verbeteren of waarmee de vernietiging van het milieu wordt gestopt. Maar we denken tegelijk dat dit onlosmakelijk verbonden is met de strijd om het kapitalisme volledig omver te werpen. In een echte democratische samenleving zou de macht van deze multinationals worden overgedragen aan de arbeiders, te beginnen met de nationalisatie van de financiële sector en andere sleutelsectoren van de economie (energie, staal,…) onder arbeiderscontrole en –beheer. Op die basis kunnen we de fundamentele problemen aanpakken. Een dergelijke samenleving noemen wij een democratisch socialistische samenleving.
Wij verdedigen wereldwijd volgende eisen:
- Stop de dictatuur van de markten! Belast de rijken en hun winsten!
- Massale investeringen in werk, voor gratis en democratisch onderwijs, voor goede en toegankelijke openbare diensten! Neen aan de besparingen!
- Nationalisatie van de banken en de grote bedrijven die de samenleving domineren. Plaats deze bedrijven onder de democratische controle van de arbeiders en hun gezinnen om ze met een democratische planning te beheren om de beschikbare grondstoffen en middelen rationeel in te zetten in functie van de belangen en behoeften van de arbeiders! Stop de winsthonger en de macht van het grote kapitaal!
- Verenigde strijd tegen nationale verdeeldheid, racisme, seksisme en homofobie!