We publiceren een vertaling van een artikel dat afgelopen vrijdag verscheen op de website van Socialist Alternative. De steun voor de acties in de VS is erg groot, een recente peiling geeft aan dat “59% van de bevolking volledig achter de ‘bedoelingen’ van Occupy Wall Street staat”, aldus de Financial Times. Een belangrijke vraag is hoe het nu verder moet met de beweging.
“We zijn aan het winnen. We hebben uiteraard de regeringsinstellingen nog niet overgenomen, we hebben zelfs nog geen concrete hervormingen afgedwongen of sterke structuren opgezet. We zijn nog niet in de buurt van het einde van de strijd of het opzetten van een nieuwe wereld. Maar samen met revolutionairen doorheen de wereld hebben we er een bijdrage toe geleverd om het verborgen en onderhuidse potentieel van miljoenen mensen te openbaren, velen geloven opnieuw dat een alternatief mogelijk is”, aldus Yotam Marom, een organisator van de bezettingsacties op Wall Street. Hiermee geeft hij uitdrukking aan het enorme vertrouwen van de beweging.
“Onze beweging bestaat uit mensen die opkomen voor werk, onderwijs, schuldherschikkingen, betaalbare huisvesting en gezondheidszorg. We verzetten ons tegen de ecologische afbraak, imperialisme, racisme, patriarchie en kapitalisme. We doen dat op een wijze die participatorisch is, democratisch, vastberaden.”
De Occupy-beweging heeft op enkele weken tijd de Amerikaanse politiek veranderd. Er waren bezettingsacties in meer dan 100 steden, in 1.000 andere steden worden bezettingen of solidariteitsacties gepland. Honderdduizenden namen deel aan het protest. Miljoenen gewone werkenden zien zichzelf als een onderdeel van de 99% en verzetten zich tegen de 1%. Ze halen inspiratie bij de moedige acties tegen Wall Street en het door de grote bedrijven gedomineerde politieke systeem.
Van bij het begin hebben leden van Socialist Alternative een actieve rol gespeeld in de bezettingsacties. We deden concrete actievoorstellen, inhoudelijke voorstellen en waren daar rond ook erg actief. Aan de roep dat een “andere wereld” mogelijk is, koppelden wij onze strijd voor een democratisch socialistische omvorming van de samenleving.
Hoe verder?
De Occupy-beweging moet erkennen dat het plots een kracht is geworden waar rekening mee moet worden gehouden. Het politieke establishment en de gevestigde media hebben eerst geprobeerd om de beweging te negeren, nadien werd er kleinerend over gedaan en vervolgens kwam er repressie tegen de bezettingen. Maar alle gevestigde politici, van de presidentscampagne rond Obama tot de Tea Party, moeten hun politieke strategie nu aan de sociale explosie van woede aanpassen.
Ons succes in het doorbreken van het stilzwijgen in de gevestigde media en in het winnen van een brede steun voor de beweging, is ook de Democratische partij niet ontgaan. Met de presidentscampagne die begint, werd al geprobeerd om de beweging voor zich te recupereren. Obama sprak in bijzonder positieve bewoordingen over de beweging, maar tegelijk krijgt hij miljoenen dollars in bijdragen van toplui uit Wall Street. We moeten duidelijk zijn: de Democratische partij staat niet aan onze kant. Zij proberen vriendschap te sluiten om de beweging en de energie naar hun verkiezingscampagne te kanaliseren.
We moeten onze vrienden bij andere sociale bewegingen zoeken, in het bijzonder bij de arbeidersbeweging. De Occupy-beweging moet banden aangaan met bredere sociale en economische strijdbewegingen. We moeten banden aangaan met de studenten en de bekommernissen van de arbeiders en armen die onder de vernietigende gevolgen van de economische recessie gebukt gaan.
Op 15 oktober was er een wereldwijde actiedag met 25.000 aanwezigen in Manhattan en nog veel grotere betogingen in Europa. Op 29 oktober is er een actie voor een “Robin Hood Taks” voorgesteld door het magazine Adbusters, dat aan de basis van Occupy Wall Street lag. [dit artikel verscheen oorspronkelijk voor deze actiedag]. Oproepen voor gecoördineerde actiedagen zijn heel goed. Een eis voor een “Robin Hood taks” kan populair zijn onder de activisten, maar er zouden nog grotere acties mogelijk zijn indien de beweging zich klaar en duidelijk positioneert in de strijd tegen de brutale besparingen die nu worden voorbereid door het parlement.
Het parlement en de president bieden ons onbewust een gelegenheid om de Occupy-beweging verder te ontwikkelen en de actieve steun onder de bevolking te versterken met een eengemaakt verzet tegen alle besparingen.
Na jaren van besparingen op lokaal vlak bereiden het parlement en de president nu een historische aanval voor op alle elementen van sociale bescherming die nog bestaan. Tegen 23 november zal een “supercomité” van vertegenwoordigers van beide partijen in het parlement beslissen over het lot van de middelen die nu naar sociale programma’s gaan, onder meer naar de gepensioneerden, zieken, armen, studenten, arbeiders, vrouwen en anderen. De sociale zekerheid, de gezondheidszorg, de middelen voor onderwijs en andere cruciale elementen dreigen onder de hakbijl te gaan.
Occupy het parlement
De historische besparingen die worden geëist door de grote banken en aandeelhouders vormen de ergste bedreiging voor de Amerikaanse arbeidersklasse. Als de volledige Occupy-beweging – met inbegrip van de vakbonden – zich compleet op het verzet tegen de besparingen zou richten en met massale directe acties en mobilisaties in de arbeiderswijken zou werken, dan is het mogelijk om de besparingen te beperken of zelfs te verslaan.
Beeld je in wat er zou gebeuren indien de Occupy-beweging doorheen het land een oproep zou doen aan de vakbonden in de publieke sector en aan de studentengroepen om een gecoördineerde nationale stakingsactie tegen de besparingen op te zetten. Dat is in Griekenland effectief gebeurd! Zelfs indien een aantal vakbondsleiders de boot zouden afhouden, dan zou de enorme woede aan de basis kunnen leiden tot massale acties. De leraars in Wisconsin hebben dat in de lente nog aangetoond.
De Occupy-beweging zou van daaruit kunnen gaan naar een oproep om het parlement te bezetten. Er zouden acties kunnen plaatsvinden aan de lokale kantoren van parlementsleden om van hen te eisen dat ze zich tegen de besparingen zouden verzetten. Dat kan worden gecombineerd met lokale acties, petities, meetings en directe acties.
Er is al een oproep voor een actieweek rond de slogan ”Werk, geen besparingen” van 16 tot 23 november. Deze actieweek wordt gesteund door figuren als Noam Chomsky, verschillende vakbonden, Socialist Alternative en anderen. Waarom zouden de lokale algemene vergaderingen deze acties niet ondersteunen en de beweging richten op verzet tegen de besparingen?
Dit zou de beweging niet alleen verbinden met een breder verzet tegen de besparingen, het zou ook de rol van de Democratische Partij in het steunen van de besparingen duidelijk maken. Dat zou het voor de Democraten moeilijker maken om de beweging te recupereren en pogingen te doen om de beweging achter de Democratische parlementskandidaten in 2012 te krijgen. We zullen vanuit het verzet tegen de besparingen moeten bouwen aan een echt alternatief voor de kiezers, dat kan met onafhankelijke anti-besparingskandidaten als onderdeel van de opbouw van een nieuwe politieke partij van en voor de 99%.
“We eisen!”
Om ons momentum te behouden, moeten we ons snel kunnen aanpassen. De beweging heeft het politieke landschap al veranderd maar we zullen de beweging niet in stand kunnen houden als we ons beperken tot het herhalen van de slogans en tactieken van de afgelopen weken. Miljoenen mensen kijken naar de beweging en zoeken antwoorden op de vraag hoe verandering mogelijk is en hoe we de besparingen kunnen stoppen.
Als we hervormingen eisen van de kapitalistische instellingen betekent dit niet dat we niet verder moeten kijken en radicale doestellingen naar voor schuiven. We moeten uitleggen dat reële hervormingen het resultaat zijn massale strijd die de macht van de heersende klasse bedreigt. De politieke elite en het grootkapitaal zijn bang van deze beweging. Als we er in slagen om de invloed van de beweging uit te breiden, de acties en eisen te coördineren en een strategische leiding aanbieden voor al wie zich actief wil verzetten, dan kan het gevoel dat we “winnen” stilaan geconcretiseerd worden.