Via sociale media, smartphones en de gevestigde media krijgen we een strotvloed aan bloedige beelden en verslagen van het ondraaglijke lijden van de Syrische bevolking. In 2011 was er in navolging van de revoluties in Tunesië en Egypte een volksopstand tegen de politiestaat van Assad. Maar zoals we eerder opmerkten, hebben de interventies en de enorme financiële en militaire steun van semi-feodale monarchieën als Saoedi-Arabië en Quatar alsook van de imperialistische krachten de beweging op een zijspoor gezet.
De opstand tegen de dictatuur van Assad is overgegaan in een sectair conflict dat bovendien kan leiden tot een bijzonder gevaarlijke regionale strijd tussen Soennieten en Sjiieten. De dodentol van het conflict is de afgelopen jaren opgelopen tot naar schatting meer dan 100.000. Twee miljoen mensen zijn het land ontvlucht en er zijn naar schatting vijf miljoen interne vluchtelingen. Er is opeengestapelde horror.
Voor de overgrote meerderheid van de bevolking lijkt het nieuws van het gebruik van chemische wapens in Ghouta, een district van Damascus, een nieuw hels hoogtepunt te vormen. De verslagen hebben het over honderden doden en duizenden gewonden. Het is een ware verschrikking.
Gezien de horror en de dreiging van regionale onstabiliteit, is er een roep om dit te beëindigen. Dat is een menselijke reactie. Maar de hoop dat de VS en Groot-Brittannië, met steun vanuit Frankrijk, Duitsland en Turkije, een oplossing kan bieden, is gezien zowel de recente als de minder recente geschiedenis een complete misrekening.
Luchtaanvallen
De afgelopen maanden heeft de Amerikaanse president Obama gewaarschuwd dat het gebruik van chemische wapens in Syrië een ‘rode lijn’ zou vormen die tot een snel internationaal antwoord zou leiden. Er zijn al drie Amerikaanse oorlogsschepen in de Middellandse Zee en er is nog een schip op weg. Piloten in Cyprus meldden dat er oorlogsvliegtuigen op Britse luchthavens werden opgemerkt.
De Britse minister van buitenlandse zaken William Hague probeert de Britten van een oorlog te overtuigen. Hij stelde dat de afwezigheid van een VN-mandaat geen obstakel zou vormen: “Het is mogelijk om actie te ondernemen op basis van de enorme humanitaire ramp”. Hij suggereerde dat er binnen de paar weken of zelfs dagen actie kan komen, wellicht in de vorm van intensieve luchtbombardementen. Het VN Veiligheidscomité is verdeeld met Rusland en China die tegen een interventie zijn omwille van de belangen van hun eigen kapitalistische klassen.
Hague zou ook al overleg gepleegd hebben met de dictatoriale en repressieve regimes van Quatar en Saoedi-Arabië, twee regimes die een nederlaag van Assad zouden verwelkomen omdat het Iran en Hezbollah zou verzwakken. Iran waarschuwde dat een Westerse militaire interventie de regio kan destabiliseren.
Patrick Cockburn, een specialist inzake het Midden-Oosten, wees op de moeilijkheden om na te gaan wie verantwoordelijk was voor de chemische aanval. De VS-inspecteurs kregen toegang tot de plaats van de aanval en er was een staakt-het-vuren afgekondigd, maar de inspecteurs kwamen toch snel onder vuur te liggen. Dat bewijst op zich niets over de verantwoordelijkheid en de inspecteurs konden enkel vaststellen dat er een chemische aanval was geweest.
Nog voor ze hun rapport publiceerden, stelde John Kerry dat het voor de VS onmiskenbaar vast stond dat er chemische wapens werden ingezet in Syrië en dat de troepen van president Bashar al-Assad een verschrikkelijke misdaad tegen de eigen bevolking hadden gepleegd. Hij had het over een ‘morele obsceniteit’.
Dat is een uitdrukking die ook past bij de vernietiging van Irak, waarbij naar verluidt chemische wapens werden ingezet, of de openluchtgevangenis waar de Palestijnse bevolking in wordt opgesloten of het stilzwijgen bij de genocide tegen de Tamilbevolking van Sri Lanka. De imperialistische machten hebben niet bepaald een zuiver geweten als het op het gebruik van chemische en nucleaire wapens aankomt.
Ondanks de roep naar het einde van de horror in Syrië, is er zowel in de VS als in Groot-Brittannië weinig steun voor een oorlogsinterventie. De herinnering aan de invasie van Irak en het wel erg twijfelachtige argument dat Saddam over massavernietigingswapens beschikte, ligt nog te vers in het geheugen. Dat wordt nog versterkt door het feit dat de Britse regering de resultaten van een onderzoekscommissie naar de Irak-oorlog weigert te publiceren.
Obama beloofde bij de verkiezingen om de Amerikaanse betrokkenheid bij de oorlogen in Irak en Afghanistan te stoppen. Hij bleek echter zelf een oorlogspresident te zijn die dodelijke drones inzette in Afghanistan en Pakistan. De grondtroepen werden wel afgebouwd, maar de oorlog bleef en ook Guantanamo Bay bleef open. Vandaag is 60% van de Amerikaanse bevolking tegen een militaire interventie in Syrië gekant.
Zowel de Britse als de Amerikaanse regeringen hebben er belang bij om door de Syrische massa’s gezien te worden als helden en verdedigers van democratie. Ze zitten immers vast in de diepe crisis van het kapitalisme waar ze geen enkel antwoord op bieden, wat leidt tot steeds meer woede en verzet.
Irak
In de aanloop naar de invasie in Irak probeerden de Britse Liberaal Democraten hun anti-oorlogsimago te versterken door zich uit te spreken tegen een oorlog zonder VN-mandaat. Wij stelden toen al dat de VN niet te vertrouwen is als scheidsrechter die de belangen van de Iraakse bevolking zou verdedigen, het is immers een instelling die bestaat uit vertegenwoordigers van de belangrijkste imperialistische oorlogszuchtige regeringen. Nu stelt Lib Dem leider Paddy Ashdown dat hij in het geval van Syrië unilaterale actie verkiest boven geen actie.
Labour vroeg om het parlement bijeen te roepen om de kwestie te bespreken. Wellicht zal Cameron dat doen, hij krijgt zelfs tegenkanting van een klein aantal parlementsleden uit de eigen rangen. De gevolgen van een militair optreden zijn groot, er dreigen complicaties en er is een risico voor de toekomst van de volledige regio.
Labour heeft nog niet duidelijk gemaakt hoe het zou stemmen. Een echte arbeiderspartij zou zich ten stelligste verzetten tegen militaire acties in Syrië. Maar Labour is natuurlijk wel de partij die zelf troepen naar Irak stuurde in een oorlog om olie en strategische invloed. Als dit de oppositie is, dan maakt het vooral duidelijk dat er nood is aan een nieuwe politieke kracht die de standpunten van de meerderheid van de bevolking tegen oorlog en tegen besparingen vertegenwoordigt.
Er kan geen hoop gevestigd worden op acties van deze regering en zijn internationale kompanen om het lot van de bevolking van Syrië en het Midden-Oosten te verbeteren. Het uitvoeren van luchtbombardementen zal het lijden van de bevolking versterken. We moeten er ons dan ook tegen verzetten.
De Westerse machten hebben het nu niet over ‘regimeverandering’. Het regime van Assad is immers relatief sterk en er is Russische tegenkanting. Ook is er de problematische vraag van wie er Assad zou vervangen. Met de significante middelen en de groei van Al Qaeda in Syrië is er ook een ernstig gevaar van een toename van terrorisme, zowel in de regio als in de landen die bij een militair avontuur betrokken zijn.
Op kapitalistische basis is er geen oplossing voor het conflict. Een interventie dreigt de onstabiliteit verder te versterken en uit te breiden tot een regionaal etnisch conflict dat jaren kan duren. Irak en Libië hebben aangetoond dat imperialistische militaire interventies niet gericht zijn op de belangen van de werkende bevolking en de armen.
Er is geen gemakkelijke uitweg. We moeten bouwen aan onafhankelijke arbeiderskrachten die de armen en onderdrukten verenigen in een strijd om hun gezamenlijke belangen te verdedigen tegen zowel de krachten van het imperialisme als de semi-feodale en kapitalistische krachten in de regio.
Onze mening
Neen aan imperialistische interventie! Haal de buitenlandse troepen weg uit Syrië en de regio!
Tegen iedere vorm van onderdrukking, de bevolking moet over haar eigen lot beslissen!
Voor de opbouw van verenigde, niet-sectaire verdedigingscomités om de arbeiders, armen en anderen te beschermen tegen sectaire aanvallen van alle kampen!
Bouwen aan een beweging die opkomt voor een regering van arbeiders en armen!
Voor een revolutionaire grondwetgevende vergadering in Syrië!
Voor nationale en democratische rechten van de massa’s, met de erkenning van het recht van de Koerdische bevolking op zelfbeschikking, met inbegrip van het recht om hun eigen staat te vormen indien de Koerden dat willen!
Onafhankelijke vakbonden en arbeiderspartijen met een programma dat de grond aan de bevolking geeft en de fabrieken aan de arbeiders. Dat kan doorgevoerd worden met een programma voor een socialistisch democratisch geplande economie!
Voor een democratische socialistische confederatie van het Midden-Oosten en Noord-Afrika!