Het nieuwe prestigeproject van de Universiteit Gent, de beruchte monovolume, kreeg de voorbije maanden langzaam maar zeker vorm in de Sint-Pietersnieuwstraat. Het bouwen van nieuwe infrastructuur is op zich een goede zaak, maar een mega-auditorium doet vragen rijzen over het studentenbeleid van de Ugent.
In deze kolos zal vanaf volgend academiejaar aan een aantal vakgroepen van de faculteit Letteren & Wijsbegeerte onderdak verschaft worden, maar opmerkelijker nog is dat het een auditorium zal bevatten waarin groepen tot 1000 personen les kunnen volgen. Naast een hele welles-nietesdiscussie over de al dan niet noodzakelijkheid van dit project, is ook de kostprijs allesbehalve onbesproken: nog voor er één steen gezet was, had men er al 3 miljoen euro tegenaan gesmeten.
De belangrijkste oorzaak voor de bouw van de monovolume is ongetwijfeld de enorme aangroei van het aantal studenten in de instelling, op 15 jaar tijd bijna verdubbeld, waardoor de huidige auditoria simpelweg niet langer volstaan. Mensen die het voorbije semester vakken als politicologie, historische kritiek, statistiek,… volgden, en week na week de les vanop de trappen mochten volgen, zullen weten waarover ik spreek.
Uitbreiding van het aantal studenten is een positieve zaak, het probleem is echter dat hiertegenover geen groeiende financiering staat waardoor studeren steeds duurder wordt. In het financieringsplan van Vandenbroucke werd bepaald dat één van de belangrijke parameters om geld te krijgen de samenwerking met het bedrijfsleven was. Hierdoor krijgt een associatie als de UGent naar verhouding minder geld dan de KUL, hoewel het studentenaantal er praktisch even groot is. Met ALS willen wij er vooral op wijzen dat het hele onderwijs ondergefinancierd wordt en dat een auditorium waar 1000 studenten kunnen opeengestapeld worden, een uitdrukking is van dit gegeven.
Een uitbreiding van het studentenbestand met een ondermaatse financiering zorgt voor slechter onderwijs, daar bovenop komt nog dat de inschrijvingsgelden steeds stijgen, omdat men het geld wel van ergens moet halen!
Het personeelsbestand van de Ugent volgt de evolutie van het aantal studenten, maar in beperkte mate. Vaak is 1 professor, eventueel bijgestaan door enkele assistenten, verantwoordelijk voor enkele honderden studenten. Soms wordt in dergelijke grote groepen een studentenbegeleiding gevoerd, maar veel vaker is de enige optie voor de student in kwestie een mail naar de prof sturen, om in het beste geval na een week antwoord te krijgen. Wij pleiten voor de opleiding en aanwerving van meer arbeidskrachten in hogescholen en universiteiten, de enige garantie voor een kwalitatief hoogstaand onderwijs. Elkeen met ook maar enige notie van pedagogie weet dat kleine groepen een veel betere leeromgeving zijn, toch zien we in het hele onderwijs de omgekeerde tendens. Ook op administratief vlak is het tekort aan voldoende personeel duidelijk merkbaar.
De complexiteit die het bachelor/mastersysteem met zijn vele minores en keuzevakken met zich meebrengt, kan amper door het huidige personeelsbestand gedragen worden, waardoor bijvoorbeeld examenroosters pas zeer laat in het semester gekend zijn.
Ingrepen zoals de Bolognahervormingen en het beruchte plan Vandenbroucke, die van universiteiten steeds meer prestatiegerichte ondernemingen willen maken, helpen allesbehalve mee aan een oplossing voor dit in de toekomst ongetwijfeld steeds nijpender probleem. Universiteiten dienen zich steeds meer met lucratief wetenschappelijk onderzoek bezig te houden, waardoor onderwijs op de achtergrond dreigt te komen.
ALS pleit voor een socialere politiek, en wil onder andere via steun aan de actie Respact de noodzaak aan gratis en kwaliteitsvol onderwijs opnieuw op de agenda schuiven. Studeren is een afgedwongen recht, nu wordt het steeds meer iets dat moet afgekocht worden. Wij pleiten voor een studentenloon, dat jongeren zou moeten helpen om te overleven in een steeds duurder wordende onderwijsomgeving, die op zich steeds dualer wordt. Het is dan ook noodzakelijk om te vermijden dat meer en meer studenten hun studies met werken, soms zelfs prostitutie, moeten combineren, vaak met nefaste gevolgen voor de studieresultaten.
De strijd voor beter onderwijs kan evenwel niet los gezien worden van de bredere arbeidersstrijd tegen het kapitalisme, dat ons opnieuw in een overproductiecrisis stortte. Het wordt tijd dat iedereen die afhankelijk is van een loon, en niet een handvol geprivilegieerden, kan beslissen over de te volgen productiemethode.
Een collectieve strijd van studenten, arbeiders, gepensioneerden… is dan ook noodzakelijk, om in de toekomst te voorkomen dat de door het kapitalisme veroorzaakte crisis door ons betaald moet worden, zoals onder andere nu al het geval is met de uitkoop van banken.
Met ALS zijn we voor de volledige nationalisatie van de banksector en andere sleutelsectoren van de economie om geen hypotheek te laten leggen op onze toekomst. Laten we onze toekomst veilig stellen, sluit aan bij ALS!