1 september: terug naar school? Niet evident onder het kapitalisme…

1 september is traditioneel de eerste dag van het nieuwe schooljaar. Honderdduizenden leerlingen keren die dag terug naar de schoolbanken, enkele weken later volgen ook de studenten in het hoger onderwijs. Alleen, door de aanhoudende besparingen wordt kinderen naar school sturen een dure zaak, als er al plaats is.

Tekorten nemen toe

De voorbije maanden kwam het plaatsgebrek in Brusselse, Vlaamse en Waalse scholen herhaaldelijk in het nieuws: in het Brusselse Franstalig onderwijs waren er in maart nog 79 scholen te weinig om de komende vijf jaar de toevloed aan nieuwe leerlingen te kunnen bolwerken, in het Nederlandstalig onderwijs in de hoofdstad gaat het om een tekort aan 3.000 plaatsen. In Antwerpen raakten 2.500 kinderen niet ingeschreven door een acuut gebrek aan klaslokalen, in een gemeente als Borgerhout was er geen plaats voor 34% van de kleuters.

Ondertussen beweren onze talrijke ministers van onderwijs dat de problemen “opgelost” zijn. Deze “oplossingen” zijn vaak tijdelijk: containerklassen, of, in het geval van een school in Deinze: caravans. Voor duurzame oplossingen – lees: nieuwe, kwaliteitsvolle scholen – is geen geld: zowel langs Nederlandstalige als langs Franstalige werd vorig jaar nogmaals fors gesnoeid in de onderwijsbudgetten.

Eén van de oplossingen die vandaag wordt aangereikt, zijn PPS-constructies: de privé bouwt of renoveert schoolgebouwen, de overheid betaalt terug op lange termijn. Dat deze constructies vooral winst opleveren voor de bouwbedrijven en dat dit voor de overheid en scholen op termijn duurder uitkomt, is bijzaak: belangrijk is dat het onderwijs zo ook een interessante markt wordt voor speculanten.

Het resultaat is dat heel wat scholen hun budget dan maar op een creatieve manier moeten in evenwicht moeten zien brengen: één van de mogelijkheden is schoolmaaltijden uitbesteden aan privécateraars. Ook deze zijn vooral gehaaide ondernemers voor wie winst primeert boven een gezonde voeding voor de kinderen: een grote privécateraar is bvb. gespecialiseerd in het aanbieden van “bananenpudding” op basis van… maizena en smaakstoffen. “Bananen zijn zo duur, mijnheer…”

Het chronisch gebrek aan financiering in het onderwijs laat zich ook op andere niveaus gelden: het OIVO berekende onlangs dat een kind naar school sturen gemiddeld 773€ kost. De Vlaamse krant De Standaard reageerde hierop laconiek door aan dit bericht een artikel te koppelen met “tips” om die kosten te drukken: balpennen en brooddozen die je als gratis reclamestunt krijgt, of de “bomma” de boekentas laten betalen. De realiteit is echter dat in veel gezinnen de septembermaand een ware financiële aderlating is, vooral voor gezinnen met meerdere kinderen of met kinderen in het hoger onderwijs.

Meer middelen nodig

LSP-leden in het onderwijs hebben de voorbije jaren een belangrijke rol gespeeld in de strijd voor meer publieke middelen voor het onderwijs, en tegen de besparingen. Veel van onze leden zijn strijdbare en gewaardeerde militanten in alle vakbonden, onderwijsnetten en niveaus. Ook met onze studenten –en scholierenorganisatie Actief Linkse Studenten/Actief Linkse Scholieren (ALS) zijn we actief aan alle Vlaamse universiteiten, een heel wat hogescholen en middelbare scholen, en spelen we een belangrijke rol in de strijd voor democratisch en kwaliteitsvol onderwijs.

Onze centrale eis is voor een forse verhoging van de publieke financiering van het onderwijs; we spreken symbolisch van 7% van het BBP: een niveau dat werd behaald begin jaren ’80, maar dat sindsdien voortdurend is gedaald tot ca. 5% vandaag. Dat geld is noodzakelijk om de nodige investeringen te doen in schoolgebouwen, extra personeel, voor het verminderen van de werkdruk en het aanbieden van een degelijke begeleiding voor elk kind en elke student.

Tegenover het dogma “er is geen geld” stellen wij de 25 miljard euro die werden gegeven om de banken te redden, de 15 miljard euro winst van de grootste Belgische bedrijven, of de 9 miljard euro fiscale cadeaus die de Belgische regering de vorig jaren uitdeelde. Het gebrek aan middelen in het onderwijs is een politieke keuze voor een beleid dat de winsten van de grote bedrijven hoger inschat dan democratisch en degelijk onderwijs.

Ook in het komende schooljaar zullen ALS en LSP de strijd voeren. Sluit je bij ons aan!