Nu de bedrijfsleiders en de aandeelhouders na jaren recordwinsten onze bedrijven hebben leeg gemolken, moeten wij en onze gezinnen de gebroken potten betalen. Gisteren bij Beaulieu, vandaag bij Bekaert, morgen bij Sabena Technics en overmorgen?
De solidariteitmars van 24 januari tegen de sluiting van Bekaert in Hemiksem, kreeg ruime steun van tientallen syndicale delegaties en arbeiders die werken in andere bedrijven. Het waren echter vooral delegaties van bedrijven waar ook sprake is van herstructureringen, economische werkloosheid en dreiging van sluiting. Arbeiders van Samsonite in Oudenaarde vertelden ons dat ze drie dagen stempelen om twee dagen te werken.
Hoewel de woede vooral gericht was tegen bedrijven die van de crisis gebruik maken om drastisch te besparen op de loonkost, maar ondertussen nog steeds mooie winsten maken (zoals Bekaert!), was het onbegrip ook groot ten opzichte van de overheid. Guido, een 45 plusser die werkt voor een bedrijfje op Zaventem zei ons: “Ze hebben nu zoveel geld gegeven aan de banken. Zou dit gemeenschapsgeld niet beter gebruikt worden voor het behoud van ons werk en onze lonen?”. Eric, werkend bij Total Fina, ging een stapje verder: “Als het om banken te redden is, dan is nationaliseren plots wel mogelijk. Waarom zou dit niet kunnen voor onze bedrijven?”.
Deze woede en het onbegrip is nog vooral doorspekt met verslagenheid. Geen wonder. Noch syndicaal, noch politiek wordt enige uitweg geboden. Een Mars voor Werk, allemaal samen – nog voor de verkiezingen want we kunnen ons niet veroorloven om te talmen – zou nochtans de sterkte van het getal kunnen tonen! Daar waar sympathie en steun overheerst op een betoging voor solidariteit, zou een Mars voor Werk bovendien duizenden kunnen mobiliseren met als doel de krachtsverhoudingen op te bouwen om vanaf nu ook het patronaat onder druk te zetten.
Het blinde vertrouwen in het patronaat is aan het wegebben. De arbeiders van Bekaert Aalter trokken deze winter nog de wacht op voor hun fabriek om te voorkomen dat de bedrijfsleiding een aantal van de nieuwe machines zou wegslepen. In verschillende landen dwongen bedrijfsbezettingen hogere ontslagregelingen af. Moeten we niet, zoals de arbeidersbeweging in de jaren ’70, onze bedrijven bezetten om de uitverkoop te stoppen?
In ieder geval mogen we ons niet één voor één onze job laten afpakken. We moeten het principe toepassen dat wie aan één van ons raakt, aan ons allen raakt! Deze crisis treft alle bedrijven en sectoren. Een meer offensieve vakbondsstrategie voor werk kan ons aaneensmeden tot een krachtig wapen. Laat ons dit wapen gebruiken!