Dat het niet makkelijk is om je weg te vinden op de “arbeidsmarkt”, dat is niet nieuw. Maar velen dachten dat een diploma toch al een goede stap is om werk te vinden. Een studie van Jobat doorprikt dit idee.
Jobat deed een studie onder meer dan 500 jonge Vlamingen die in juni hun studies hadden beëindigd met een bachelor of masterdiploma. Slechts de helft van hen vond reeds werk. 27% van diegenen die wel werk vonden, moest tevreden zijn met een interimjob. Ander opvallend element: 48% van diegenen die werk vonden, heeft een brutoloon dat minder dan 2.000 euro per maand bedraagt. Van het nettoloon dat daarvan overblijft, is het niet makkelijk om rond te komen als je een huis en gezin wil.
Reeds voor de crisis was er een ernstig probleem van jongerenwerkloosheid. De crisis leidt nu tot een verdere stijging van de jongerenwerkloosheid. In veel gevallen zijn jongeren de eerste die aan de deur worden gezet, vaak werken ze immers met tijdelijke contracten of als interimmer. Wie nu op zoek gaat naar werk heeft heel wat moeite om werk te vinden. Maatregelen als het Generatiepact die er op gericht zijn om oudere werknemers langer aan het werk te houden, maken de zoektocht naar werk niet makkelijker voor jongeren.
In het magazine Politis verklaarde de socioloog Philippe Labbé over de Franse situatie: “Zij [de jongeren] zijn inderdaad de eerste slachtoffers van de crisis en dat omwille van een eenvoudige reden: de toegang tot de arbeidsmarkt is immers bijzonder moeilijk, bijna 8 op de 10 aanwervingen gebeurt met een tijdelijk of een interimcontract. Die contracten worden door de werkgevers gemakkelijk stopgezet als het moeilijker gaat.”
De vraag is natuurlijk welke antwoorden we kunnen bieden. Philippe Labbé geeft een goede aanzet: “Het werk verdelen. Dat betekent radicaal ingaan tegen het heersende idee van langer werken.” Dat is inderdaad een belangrijk gegeven. Het is volstrekt logisch dat de beschikbare arbeidsduur zou worden verdeeld onder de beschikbare arbeiders, maar dat gaat effectief in tegen de heilige winstlogica van het patronaat.
LSP verdedigt de eis van een arbeidsduurvermindering tot 32 uur per week met evenredige aanwervingen en zonder loonsverlies. We verdedigen het recht van iedereen op een degelijke job met een degelijk statuut. Dat moet gepaard gaan met de verdediging van de openbare diensten zoals het spoor en de Post, gezondheidszorg, onderwijs,… Het geld voor dit soort maatregelen is aanwezig, we moeten het alleen zoeken waar het zit: in de zakken van de patroons en grote aandeelhouders. Voor de grote financiële instellingen waren er wel middelen. Die werden niet gebruikt om de sector te nationaliseren met het oog op de financiering van de reële behoeften van de bevolking: sociale woningen, een nationale gezondheidsdienst, gratis en degelijk onderwijs, openbaar vervoer,…
Er zijn oplossingen voor de groeiende werkloosheid maar om deze te concretiseren, zullen we een krachtsverhouding moeten opbouwen tegenover patronaat en regering.