In de Standaard van 30 september poneert Pieter Marechal, voorzitter van Jong CD&V, dat de nota Di Rupo een enorm asociaal karakter heeft aangezien jongeren disproportioneel worden getroffen door de socio-economische maatregelen ervan. Uiteraard heeft hij een punt als hij stelt dat de voorgestelde maatregelen nefast zijn voor jongeren die zich vandaag al in een enorm precaire situatie bevinden. De hervormingen van de werkloosheidsverzekering komen bovenop een reeds torenhoge jeugdwerkloosheid.
Hoewel de kleine economische groei van de afgelopen maanden de jeugdwerkloosheid met 10% heeft teruggedrongen, kunnen we ons de vraag stellen of dit wel een reële vooruitgang betekent. Veelal belanden die jongeren in arbeidscontracten van precaire aard, denk daarbij vooral aan onzekere interim-contracten waarbij jongeren zich vaak de vraag stellen of ze de week erna nog aan het werk zullen zijn. Deze tendens is merkbaar in de hele EU, in sommige lidstaten kunnen we zelfs al spreken over een ‘verloren generatie’. Kijk het voorbeeld bij uitstek Griekenland, waar 1 op 2 jongeren werkloos is.
De oplossing die Marechal naar voren schuift, getuigt echter van een compleet gebrek aan inzicht in de aard van de nota Di Rupo. Van een transfer van jong naar oud is allesbehalve sprake. Ook de ouderen zullen flink moeten inboeten door de besparingen. Zo is de nota een directe aanval op de brugpensioenen, door mensen pas na een loopbaan van 40 jaar een volwaardig pensioen toe te kennen. En hoewel de nota geen directe verhoging van de pensioenleeftijd inhoudt, komen de hervormingen van de pensioenstelsels er wel de facto op neer. Als de maatregelen, voorgesteld in de nota, worden doorgevoerd, zullen ouderen in de toekomst een bonus krijgen om langer te werken. Gezien het feit dat vandaag reeds 1 op 4 gepensioneerden onder de armoedegrens leeft, zal dit er toe leiden dat langer werken levensnoodzakelijk zal worden.
De werkelijke transfer is vandaag niet van jong naar oud, maar een transfer van zowel jongeren, werkenden en gepensioneerden naar een kleine elite van superrijken. De voorgestelde maatregelen voor die superrijken zijn eerder lachwekkend. Individuen met een kapitaal van meer dan 1,25 miljoen euro, moeten een tijdelijke en vooral symbolische belasting van 0,5 % betalen. Nog voor de regering effectief gevormd is, wordt dit voorstel overigens al afgevoerd. De in België gevestigde multinationals betalen door de notionele intrestaftrek vandaag amper of zelfs geen belastingen op hun winst. In 2009 heeft de staalgigant Arcelor Mittal 496 euro belastingen betaald op een winst van 1,3 miljard euro… Zelfs een symbolische bijdrage van de grote kapitalen komt er niet door, waardoor het de werkende bevolking en de uitkeringstrekkers zijn die het gelag moeten betalen.
Het enige wat Marechal in zijn opiniestuk doet is de verschillende groepen die belang hebben bij eengemaakt protest tegen elkaar uitspelen. Het zullen niet de studenten zijn die uiteindelijk de onderhandelaars in Brussel op andere gedachten zullen brengen, aangezien je daarvoor de nodige economische macht moet hebben. Studenten kunnen wel hun faculteiten bezetten en massaal gaan betogen, maar het zijn enkel de werknemers die door het hanteren van stakingsacties reële druk kunnen uitoefenen. Gezien de disproportionele wijze waarop jongeren vandaag getroffen worden, is het zeer waarschijnlijk dat zij als eerste de straat zullen opgaan. Het zal echter noodzakelijk zijn om steeds de banden met de werkende bevolking en alle andere groepen die vandaag het slachtoffer dreigen te worden van de besparingen aan te halen.
Met de Actief Linkse Studenten komen wij in de eerste plaats op voor de rechten van studenten, maar daarnaast leggen we ook steeds de nadruk op eengemaakte strijd samen met het onderwijspersoneel. Want besparingen in het hoger onderwijs treffen zowel het personeel als de studenten. De enige manier om onszelf zeker te stellen van een toekomst is door het herverdelen van de beschikbare jobs onder de bevolking. Concreet stellen wij een 32-uren werkweek voor om de werkloosheid terug te dringen, maar dan wel met het behoud van loon en bijkomende aanwervingen. Om dergelijke maatregelen af te dwingen zal het echter noodzakelijk zijn dat de vakbondsleiding massastrijd in de toekomst terug op de agenda plaatst…